Muziekids in het Amphia – een ‘no-brainer’?

Ze hadden me nog zo gewaarschuwd, daar in Hilversum. "Neem gerust drie tot vier jaar de tijd Koert. Dit zijn geen snelle processen." Naïef als ik was -maar ook op een missie- dacht ik 'dat zal ik ze eens laten zien'. We zijn nu bijna vier jaar verder. En maken met Muziekids nog géén muziek in het Bredase Amphia ziekenhuis. Waar ging het (tot nu toe) mis? En hoe nu verder? Een overdenking, in zes onderdelen.

Waarom ieder ziekenhuis een muziekbeleid zou moeten ontwikkelen

Veel ziekenhuizen in Nederland hebben al jarenlang een kunstbeleid. Meestal in samenwerking met 'De Vrienden Van...' wordt kunst beheerd en aangekocht en is er binnen de muren volop aandacht voor het werk van lokale kunstenaars. Maar gek genoeg is er vrijwel nergens nog een muziekbeleid. Terwijl die kracht van muziek in de zorg toch alom erkend wordt en steeds meer partijen actief worden met muziek in de zorg. Hoog tijd, vind ik, om ziekenhuizen óók een muziekbeleid te laten ontwikkelen. Ik wil ze er best bij helpen. Lees dit blog en ontdek waarom ieder ziekenhuis een muziekbeleid zou moeten ontwikkelen.

Ik heb zing-angst. Ontneem ik mijn lijf een kans op minder pijn?

Vroeger zong ik heel graag. Ik ontdekte de kracht en lol van zingen tijdens de AMV lessen, die je vroeger als vanzelfsprekend volgde. Maar ergens in mijn tienerjaren ben ik die zin in zingen kwijtgeraakt. Ontwikkelde ik zelfs een angst om te zingen. Ik weet hoe goed zingen is voor je fysieke gesteldheid, mentale welbevinden en voor onderlinge verbondenheid. Dat het zelfs kan doorwerken op pijn in je lijf. En tóch is de drempel om te gaan zingen te hoog. Aan de andere kant ken ik die kracht van muziek maar al te goed. Piano spelen is voor mij als zingen. Het leidt af en zorgt voor ontspanning. Mijn zang-angst neem ik voor lief. Laat mij maar achter de piano zitten, alleen of samen met anderen op het podium. Lees je mee over de kracht van zingen en muziek?