Dan maar niet de sterkste

Geschatte leestijd: 8 minuten.

Soms kan muziek je gedachten opeens ‘aan’ zetten. Dat had ik bij een song op de radio van Hannah Mae: ‘Waterdicht’. De zin “Dan maar niet de sterkste” staat centraal in deze song. En juist dit zinnetje pakt me bij de lurven. Lees verder als je wilt weten waarom.

Luister naar ‘Waterdicht’ van Hannah Mae

lees de tekst van waterdicht – hannah mae

[Couplet 1]
Laat me nou eens binnen
Laat me nou eens toe
Ik weet dat je ‘t moet willen
Maar iemand moet beginnen
Ik weet alleen niet hoe

[Pre-Refrein]
“Oh, maak je maar niet druk om mij
Alles komt wel goed”
Ik weet dat dat is wat je zegt
Maar dat is niet hoe het voelt

[Refrein]
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken
Dan maar niet de sterkste
Want nee, je hoeft toch niet perfect te zijn?
Vеrzet die bergеn
Een andere keer maar verder
Dus als je soms wil huilen en wil schreeuwen, ‘t is oke
En als het er niet uit komt, schat, dan schreeuw ik met je mee
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken
Dan maar niet de sterkste

[Post-Refrein]
Dan maar niet de sterkste
(Dan maar niet waterdicht)
Dan maar niet de sterkste
(Dan maar niet waterdicht)

[Couplet 2]
Wil je me beloven
Dat je ‘t morgen weer probeert?
Want ook al loop je over
De schaduw wordt steeds groter
Als je de pijn negeert

[Pre-Refrein]
Dus zeg alsjeblieft niet
“Maak je maar niet druk om mij
Alles komt wel goed”

[Refrein]
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken
Dan maar niet de sterkste
Want nee, je hoeft toch niet perfect te zijn?
Verzet die bergen
Een andere keer maar verder
Dus als je soms wil huilen en wil schreeuwen, ‘t is oke
En als het er niet uit komt, schat, dan schreeuw ik met je mee
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken
Dan maar niet de sterkste

[Post-Refrein]
Dan maar niet de sterkste
(Dan maar niet waterdicht)
Dan maar niet de sterkste
(Dan maar niet waterdicht)
Dan maar niet de sterkste
(Dan maar niet waterdicht)
Dan maar niet de sterkste
(Dan maar niet waterdicht)

[Outro]
Dus als je soms wil huilen en wil schreeuwen, ‘t is oke
En als het er niet uit komt, schat, dan schreeuw ik met je mee
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken
Dan maar niet de sterkste
Dan maar niet de sterkste

Heb je hierboven de songtekst gelezen? Het mooie aan songteksten is dat iedereen er andere boodschappen uit haalt. Ik moest bij deze tekst direct denken aan mijn jarenlange zoektocht en gevecht met de dagelijkse pijn. Lang wilde ik ‘het niet laten merken’ hoe groot die impact op mij was. Lang wilde ik “waterdicht” zijn: de pijn -en de emoties die daar bij horen- niet écht laten binnenkomen.

Ik was sterk. Ik liet weinig merken.

Tot het moment dat dat niet meer werkte.

Tot het moment dat de pijn won en ik niet meer de sterkste bleek.

En het kostte me jaren om te leren denken ‘dan maar niet de sterkste’.

Lees:

• Dan maar niet de sterkste…partner
• Dan maar niet de sterkste…vader
• Dan maar niet de sterkste…collega
• Dan maar niet de sterkste…muzikant
• Dan maar niet de sterkste…ik

Dan maar niet de sterkste…partner

Wanneer je worstelt met chronische pijn, heeft die worsteling niet alleen impact op jouzelf, maar ook op je partner (of andere naasten). Ik schreef als eens eerder over De impact van pijn op je partner.

Lange tijd had ik toch het gevoel ‘de sterk(st)e partner te moeten zijn’. Ik had dan wel pijn, iedere dag, maar hé…ik kan dat handelen. Komt goed. No worries. “Het gaat wel redelijk hoor”…hoe lang heb ik dat zinnetje niet volgehouden. Maar het ging helemaal niet redelijk, verre van.

En met die houding ontneem je je partner ook de ruimte om écht te kunnen ondersteunen. Zo lang jij maar volhoudt dat het “een beetje o.k.” gaat, ziet je partner niet dat het eigenlijk meer dan k$%!@* gaat. Althans…dat dacht ik. Want mijn partner zag het natuurlijk wél.

Tot het moment dat ik dacht “dan maar (even) niet die sterke partner”. Ja, nog steeds wel met dat woordje ‘even’ erbij. Want ik ging dit fixen, nietwaar?

Dan maar niet de sterkste…vader

Ik was 20, 21, toen de rug-ellende begon, student toerisme. Ik was 28, 29 toen ik voor mijn gevoel voor het eerst ‘vader’ werd. Nee, dan wel niet van mijzelf, maar van een -en later meerdere- pleegkind(eren). Ook daarover schrijf ik wel vaker. Ik was 33 toen mijn oudste dochter werd geboren, 35 bij mijn zoon en 38 bij de geboorte van mijn jongste dochter.

Op mijn 38e begon ook mijn nieuwe periode van dagelijkse pijn…en die is niet meer weggegaan. In een mooie, maar ook hectische, tijd van opnieuw een geboorte meemaken kreeg ik veel pijn. Mijn jongste dochter kent mij dus ook niet anders dan als ‘papa met pijn’. Eerst onbewust, later bewust.

Ik heb deze veelal slopende pijn eerst proberen weg te houden van mijn kinderen. Dat was iets waar ík mee moest dealen, niet zij. Maar die strategie bleek al vrij snel niet houdbaar. Ik heb pientere kinderen 😉 en zij kregen natuurlijk veel meer mee van de pijn dan ik doorhad. Ik schreef eens een blog Papa, kunnen we nu weer voetballen? en zo zijn er legio voorbeelden.

Tot het moment dat ik dacht ‘dan maar (even) niet die sterke vader’. Naarmate ik meer liet zien en hen er meer bij betrok ging ook die roze olifant de kamer uit. Natuurlijk begrepen ze lang niet alles en deelde ik ook niet álles, maar ik werd wel opener. Ze mochten me alles vragen en ik gaf op veel antwoord. We bespraken het tijdens ouderavonden, om de mogelijke impact op hen te benoemen richting school. Soms vond ik het moeilijk, omdat ook bij hen de hoop in duigen viel als de zoveelste pijnbehandeling of operatie niet had geholpen. Ik bleef hun vader en ik bleef me zo actief mogelijk bemoeien met hun opvoeding…maar niet meer ten kóste van mezelf.

Dan maar niet de sterkste…collega

Je partner en kinderen staan op nummer 1, maar niet meer de sterkste zijn op mijn werk vond ik ook verschrikkelijk moeilijk.

Ik werkte al sinds mijn begin 20’er jaren bij Stichting JoHo. Een prachtige organisatie die veel bijdraagt aan de talentontwikkeling van iedereen die er voor open staat. Vaak met een internationale (buitenland)component; reis, stage, vrijwilligerswerk, taalcursus of baan in het buitenland…maar ook weer niet áltijd.

Ik werkte er hard, gezond hard, en bouwde de stichting mee uit. Ik sparde bijna dagelijks met de algemeen directeur, had fijne collega’s, was een van de spillen van de stichting. Zo af en toe was ik even tijdelijk gevloerd door een rugprobleem, totdat zo’n 11 jaar terug die pijn intenser werd. Ik werkte meer dagen thuis dan voorheen, deed meer telefonisch, moest her en der zaken aan anderen uitbesteden…

…Tot het moment dat ik mezelf te vaak naar Den Haag zag strompelen en de werkdag met energie onder zeeniveau moest beginnen.

…Tot het moment dat ik op bed lag met een laptop boven m’n neus, maar me ook daar lag te forceren om maar actief te blijven.

…Tot het moment dat ik aan mezelf merkte dat ik de scherpte, voorheen mijn kracht, niet of minder meer had.

…Tot het moment dat ik dacht ‘dan maar niet de sterkste collega’. Hoewel…tot op de dag van vandaag vind ik dit één van de moeilijkste gevolgen van een leven met chronische pijn. Op een heel ander level wil ik in mijn vrijwilligerswerk ook die ‘sterke collega’ zijn waar anderen af en toe op kunnen leunen…maar dat is toch echt volledig anders dan voorheen in mijn betaalde baan.

Dan maar niet de sterkste…muzikant

Al vanaf mijn jongste jaren heb ik veel met muziek. Van muziekles volgen en de muziek van met name de jaren ’80/’90 ontdekken (pas later de muziek van daarvóór) tot het spelen in coverband OnCue, sinds mijn 20e. Muziek was altijd al een uitlaatklep. Maar ook een manier om mezelf af en toe juist wel in de spotlights te zetten, iets wat ik van nature niet zo doe.

Uren en uren heb ik achter die synthesizers en e-piano’s gezeten, om het piano spelen onder de knie te krijgen en daarna de toetsenpartijen van de vele covers zo goed mogelijk na te spelen. Door de niet al te beste onderrug, dus ook al sinds m’n 20e, was ik ‘sjouwtechnisch’ gezien al nooit de ‘sterkste muzikant’…maar ik droeg mijn steentje wel altijd bij en nam de band-pr/marketing voor m’n rekening.

Tot het moment dat ik dacht ‘dan maar niet de sterkste muzikant’. Muziek maken en op het podium staan zorgde voor veel endorfines en positieve energie, waardoor het lange tijd goed te doen bleef. Tot het moment dat ik steeds vaker in de pauzes tussen de sets door backstage gevloerd lag; soms tot gróte schrik van de kroegeigenaar of festivalcoördinator. Tot het moment dat ik ook bij repetities vaker een ‘momentje nam’ om even te gaan liggen om de spanning op die onderrug kwijt te raken. Mijn bandleden kijken er al lang niet meer van op, zijn het gewend, brengen me een biertje. Stellen de kroegeigenaar gerust ‘o…laat hem maar even.’

Het sjouwen laat ik nu volledig aan de collega-muzikanten over en al jaren zetten ze mijn (redelijk loodzware, sorry) piano’s on stage. Ik hoef weinig te doen…en nee, dat voelt niet altijd fijn. Maar daardoor blijft het wel ‘doenbaar’. En juist omdat ik heb gemerkt hóe heilzaam muziek maken voor mij is, begon ik aan een tweede bandje (TakandBand) en zelfs projectmatig derde bandje (Blue Electric Sun).

Dan maar niet de sterkste…ik

Als je bovenstaande leest, bekruipt je wellicht een heel akelig gevoel. Ja, het is een flinke strijd geweest…en nog steeds. De impact van aanhoudende pijnklachten, chronische pijn, is gigantisch en treft alle onderdelen in je leven. Dan maar niet meer de sterkste partner, vader, collega, muzikant.

Maar de grootste strijd in die jaren voerde ik…met mezelf. Als perfectionist en zelf-criticaster heb ook ik, net als velen, last van ‘dat stemmetje in m’n hoofd.’ Dat stemmetje dat je fijntjes vertelt dat je faalt, dat je het niet waard bent om goede partner, vader of collega te zijn. Dat je teveel steken laat vallen. Dat je niet voor niets het stempel ‘arbeidsongeschikt‘ hebt gekregen. Dat het je zélfs niet lukt om een goede patiënt te zijn (wat dat ook moge zijn).

O, dat stemmetje.

Inmiddels weet ik wel beter. Gelukkig.

Inmiddels hoef ik niet meer altijd ‘de sterkste’ te zijn.

Inmiddels laat ik de pijn -en bijbehorende emotie- binnen.

Inmiddels durf ik ook mijn emoties te benoemen.

Inmiddels hoef ik niet altijd meer ‘waterdicht’ te zijn.

Inmiddels durf ik te huilen, te schreeuwen. Zo af en toe dan, hè.

Inmiddels laat ik ook anderen met me mee schreeuwen.

Inmiddels durf ik te laten merken hoe het is om dagelijks pijn te hebben, al jarenlang. Dan maar niet ‘de sterkste ik’…ietsje minder sterk is ook genoeg.

Ook al bedoelde Hannah Mae het ongetwijfeld anders: ze had het niet beter kunnen verwoorden dan in ‘Waterdicht’. Naast ‘Here Comes The Pain‘ van Melissa Etheridge een song die ik vanaf nu dicht bij me hou.

Deel je ervaringen

Ik ben benieuwd of jij ook songs hebt die op een of andere manier precies verwoorden wat je wil zeggen, wat je denkt of voelt? Zo ja, welke?

Deel je gedachten of ervaringen via de reacties hieronder, of neem rechtstreeks contact met me op. Ik vind het leuk om van je te horen!

Lees meer

• In de ‘Hartverscheurende Honderd‘ van NPORadio2 ontdek je welke 100 songs veel mensen raken
• Wil jij ook een songtekst leren schrijven die ráákt? wikiHow geeft basistips.
• Benieuwd naar ander werk van de pas 25-jarige (2023) singer-songwriter Hannah Mae? Op haar website -en natuurlijk in alle streaming kanalen- vind je meer.