Muziektijd met de Avondmatties – deel 1 van mijn radioavontuur bij BredaNu

Geschatte leestijd: 20 minuten.

Ik heb mijn nieuwe roeping gevonden!

Ja echt.

Het vak van radiomaker. Wat is dat leuk! Echt, reuze interessant mijn bezoekje aan de radiostudio van BredaNu.

O wacht, ik begin nu echt te klinken als Erica Terpstra. 🙂 Altijd enthousiast.

Heb ik ADHD?

Mwah, nee, denk ik niet. Maar ik heb wel een manco bij mezelf ontdekt. Ik vind veel dingen interessant. Wil ook graag van veel dingen weten hoe ze werken. Sommigen noemen dat nieuwsgierig zijn. Ga me er dan al snel in verdiepen, om vervolgens hopeloos in allerlei details te verzanden. Het kan ook vermoeiend zijn, want je moet alles lezen om alles te kunnen doorgronden.

Wacht, ik dwaal af.

Terug naar zaterdagavond 16 januari 2021

Wat was dat leuk! Ik was uitgenodigd in de studio van De Avondmatties, programma van lokale omroep BredaNu. De Avondmatties zoomt in op de verhalen van onbekende én bekende Bredanaars.

In het rijtje Paul Depla (burgemeester van), Patrick Martens (en een beetje Ellie Lust), Thom Koreman (JA! Een van de Limoncello brothers) en Willem Butz (Mr. Singelloop) mocht ik, aanbeland in seizoen 5, als onbekende Bredanaar-met-een-boodschap op zaterdag 16 januari aansluiten.

Erg leuk om van dichtbij mee te maken hoe radio wordt gemaakt. Met Kjelwyn van Houten als presentator: Voice kids deelnemer in 2014, 538/Veronica medewerker en tegenwoordig ook baas van reclamebureau Mediamattie. We delen een BUAS opleidingsverleden; ik afgestudeerd in 1996, hij in 2019…

Oeps! dat zou een generatiekloofje kunnen zijn.

Maar, was het volgens mij niet.

Opening: natuurlijk, met de enige echte…

Hoe vet is het om je eigen radioshow-opening te mogen maken? Ik mocht 12 songs aanleveren die gedurende de 2 uur durende show gedraaid zouden worden.

Dat was nog best…een uitdaging. Ik heb nogal een brede muzieksmaak. En ben niet altijd even goed in keuzes maken 🙂

Maar de openingstrack, voor wat betreft mijn songs, dat was er zonder enige twijfel natuurlijk eentje van Bruce Springsteen. Ik koos voor het gloednieuwe Ghosts. Lekker krachtig, júist om te benadrukken dat Springsteen alive and kicking is. 71 jaar, maar nog volledig relevant.

Het leverde deze opening op:

Hoe gaaf! Precíes het gevoel dat ik aan deze song wilde meegeven: deze song, live -als het weer kan- op het Malieveld Den Haag (of welke plek dan ook in Nederland). Aftellen 1-2-3-4, en gáán.

Voorbereiding op de uitzending

Kjelwyn en ik spraken elkaar najaar 2020 over een eventuele deelname aan De Avondmatties. Een verkennend gesprekje, maar al redelijk snel daarna volgde de uitnodiging. Ter voorbereiding op de uitzending werd ik door de redactie gevraagd om een aantal zaken aan te leveren. Naast een foto en wat persoonlijke details:

• drie kernonderwerpen, waar ik het graag over wilde hebben
• de 12 al genoemde songs (in de uitzending aangevuld met songs van de Avondmatties zelf)
• maar ook “2 grappige feitjes en één leugen”, voor een votingspelletje op Instagram.

Ik moest er uiteraard even over nadenken. Zoveel te vertellen, te delen. Keuzes maken, ik ben er dus nooit zo goed in.

Ik besloot er een klein projectje van te maken. Als pijnafleider en “bezigheid” volg ik een cursus Canva; nog zo’n klein droompje waar ik in het werkende leven nooit tijd voor vrijmaakte maar wel graag wilde: beter worden in designwerk (bannertjes, fotootjes etc.) voor online gebruik.

Aanrader trouwens voor iedereen die dat ook wil: de online cursus In 30 dagen een Canva kei van FanFactor (Anne Raaymaker).

Anyway; het leverde dit documentje op:

1. Muziek in de zorg
2. Maatschappelijke (reis)dienstplicht
3. Chronische pijn

Die drie onderwerpen zouden het worden.

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door De Avondmatties (@deavondmatties)

Eerste uur 18:00-19:00 De Avondmatties 16-01-21:

Het tweede uur 18:00-19:00 De Avondmatties 16-01-21 vind je in het vervolgblog.

Een verslag van, in totaal van de 2 delen, ruim 7.500 woorden. 120 Minuten radiotijd teruggebracht naar een (totale) leestijd van precies 30 minuten (als je leest op gemiddelde snelheid).

We starten, uiteraard, met muziek

Na het nieuws (corona, politiek en de eerste sneeuw) vliegt Billie Jean, uiteraard van Michael Jackson, erin. Top van de popmuziek, lekker nummer ook. Daarna Throw Me A Line van HAEVN. Beide muziekkeuzes zijn van de Avondmatties zelf trouwens.

Voor me een beeldscherm met daarop de hele uitzending voorgeprogrammeerd, alle muziek staat -uiteraard- klaar. Handig om te zien wat er van mijn top-12 selectie wanneer ‘klaar staat’. Vooralsnog staan ze er alle 12 in, maar afhankelijk van de spreektijd kunnen er nog songs sneuvelen natuurlijk.

Ik ben nooit goed in muziektitels geweest. Zeg mij een titel van een song en je krijgt vaak een vragende blik van mij; de topsongs en alles van Springsteen daargelaten. Dat is ook zo met ‘Throw Me A Line’. Geen idee welke song dat is, maar als ik ‘m dan hoor….ah, die! Ik denk dat dat komt omdat ik nogal muziek-gericht ben als ik luister, en minder tekstueel. Dat is eigenlijk zonde, want daarmee mis je 50% van de kracht van een song (‘de tekst’), maar ik kan er niks aan doen. Ik focus direct op de muziek. En ik luister best regelmatig radio, dus naast mijn automatische jaren-80 voorkeur (‘de muziek waar je mee opgroeit’) hoor ik ook het nieuwe materiaal…maar dan nog.

Pizza!

In de ‘pauzes’ die de muziek ons geeft praten we soms door over muziek.

Of over de pizza, die maar niet bezorgd wordt. Iedere studiogast mag zijn favoriete pizzasmaak doorgeven. En…ik kan dus niet kiezen. Nou, met nuance: ik heb soms een beetje moeite met kiezen.

New York Pizza heeft daar wat op gevonden; blijkbaar hebben meer mensen last van dat euvel 😉 Het wordt dus een duo pizza: een helft 4 kazen, een helft saté. Saté?? Ja, saté. Nooit eerder gegeten, ‘dus ik denk dat ik het wel lust’. Ik ben naast een ijsfan ook een enorme satéfan. Dat heb ik overgehouden aan mijn reizen naar Maleisië en Indonesië. De heerlijkste saté, voor een prikkie in die eetstalletjes aan de kant van de weg of straat. Veel mensen denken dan meteen aan de meest onhygiënische toestanden, maar dat valt allemaal reuze mee. En lékker! Echt, ook weer niet vergelijkbaar eigenlijk met de saté die je hier in Nederland normaliter eet. Veel, eh, verfijnder van smaak.

Een saté-pizza dus.

Alleen…hij wordt maar niet bezorgd! Dat schijnt vaker een probleem(pje) te zijn, aldus de producer die tegenover me zit in de studio. Er wordt druk gebeld met NYP (de pizzaboer, niet de politie) en er wordt druk beloofd dat ‘ie er…bijna aankomt.

In de muziekpauze hebben we het over Throw Me A Line. Volgens Kjelwyn -gekscherend- de 2021-variant van het ultieme Bohemian Rapsody van Queen. Ik frons nogal blijkbaar, ‘boos’, volgens Kjelwyn 🙂 , want…dat zijn nogal grote woorden. Héle grote woorden. Maar wel een goed nummer hoor, zeker, vol dynamiek.

De studiogast, that’s me!

Kjelwyn stelt me voor; vraagt naar mijn roots. Ofwel, ben ik een echte Bredanaar? Nee, import dus: Hoogerheide, West-Brabant, dorpje onder Bergen op Zoom, bekend van de kruisraketten in (gemeente) Woensdrecht in de jaren ’80. Mensen vragen me dat vaak…”bende gij wel unne echte Brabo”? Ja echt, alleen heb ik nooit dat Brabantse accent aangenomen. Onderwijzer als vader, dan krijg je dat; er werd netjes ABN gesproken vroeger thuis.

Maar niet geboren in Breda dus, hoewel ik er al wel sinds 1992 woon. Dat is al bijna 30 jaar dus (Heuvel -> Boschstraat -> Belcrum, met in 1996/97 een klein zijstapje naar De Meern vlakbij Utrecht).

Ik heb de Avondmatties zelf benaderd, najaar 2020. Kjelwyn vertelt dat dat normaliter niet zo gebeurt, dat zij de gasten opzoeken. Ach, ik doe wel meer dingen nét even anders dan anders 🙂 Ik wilde graag méér aandacht voor chronische pijn én voor muziek in de zorg. Laten we er nou eens voor zorgen dat de hele Nederlandse gezondheidszorg ‘muziek’ omarmt als nieuw instrument. En laten we nou eens stimuleren dat ‘chronische pijn’ als op zichzelf staande ziekte bekender wordt. Zóveel medelanders hebben er mee te maken, maar er wordt nog zó weinig over gesproken. Kortom, ik zit er met een missie, en zoals altijd, met een aantal petten tegelijkertijd op. Muziek in het algemeen, maar ook wereldburgerschap, staan ook op de (mijn) planning als gespreksonderwerp.

Wat hebben ‘zorg’ en ‘muziek’ eigenlijk met elkaar te maken?

Een van de eerste vragen van Kjelwyn.

Zo, heb je even?

Begin maar te lezen op méérmuziekindezorg, wil ik bijna zeggen. Maar hé, dit is radio. Kort en krachtig (moet je net mij hebben) en niet teveel reclame maken. Ik heb het er warm van, haha!

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door De Avondmatties (@deavondmatties)

Ik vertel over de belangrijke functie van muziek in mijn leven, afleiding, ontspanning. En gooi voor de eerste keer Muziekids erin: muziek maken in het ziekenhuis, ter afleiding, vermaak én ontspanning van kinderen en jongeren. Zodat ze even niet aan hun ziekte denken, maar hun ziekenhuisbezoek omkleden met positieve herinneringen.

Kjelwyn benoemt de kracht van muziek als medicijn. Wist je trouwens dat er ook een stichting is die zo heet? Het is een onderzoeksproject van het Erasmus MC. Men wil wetenschappelijk vaststellen waar en wanneer muziek een positief effect heeft. Hans Jeekel, hoogleraar chirurgie en voormalig hoofd afdeling chirurgie Erasmus, is een van de kartrekkers.

Kan muziek dan ook genezen? Mwah, dat is wel erg krachtig. Maar het helpt zeker bij herstel, en kan dus ook pijn verlichten. We gaan er nog meer over spreken.

En doorrrrrrr

Hoog tijd voor muziek, mijn eerste muzikale suggestie van deze avond. Ik schreef er in het begin al over. Ghosts, van Springsteen. Bam! I hear the sound of your guitar…

En even ademhalen. Springsteen wordt direct gevolgd door ‘Flags’ van Coldplay. Prima nummer.

We zijn alweer 30 minuten onderweg. Gaat snel.

We spreken even over de leeftijd van Bruce en kompanen. De 70 gepasseerd, en nog steeds muzikaal actief op topniveau. Als je op je 71e zo’n plaat weet af te leveren, die zo relevant is en (bijna) de hele wereldpers lovende recensies laat schrijven, dan heb je ‘het vak’ wel in je vingers. Toch doet hij muzikaal gezien al tientallen jaren precies wat ‘ie wil. En spreekt net zo enthousiast weer over de volgende wereldtournee die er hopelijk aankomst, post-corona. Hij, en ik, kunnen niet wachten.

Kjelwyn wil weten waar die voorliefde (‘obsessie’ noemt hij het 🙂 voor Springsteen vandaan komt. Ik haal het bekende gezegde aan:

Er zijn twee groepen mensen. Mensen die Springsteen ‘wel ok vinden’ en mensen die ‘ooit bij een Springsteen concert zijn geweest’.

Bekend gezegde onder Springsteen fans

Want, als je hem ooit live gezien hebt, dan val je voor zijn muziek. Kan niet anders. Daar zit zó’n energie in, drie, vier uur lang; die slaat als vanzelf op je over. Gegarandeerd. Dat doet hij al z’n hele leven op die manier, samen met band, en dat doet hij nu nog steeds op 71-jarige leeftijd. Welke band doet hem dat na?

Over chronische pijn en meer muziek in de zorg

Ik vertel kort over het werk van Muziekids en waarom ik daar zo’n twee jaar geleden mijn passie heb gevonden. De kracht van muziek ter afleiding van zieke kinderen en jongeren, vanuit de muziekstudio of aan bed. Het heeft invloed op de kinderen, maar ook op hun artsen, verpleging en ouders.

We halen het onderzoek aan van Erasmus MC, naar de werking van Muziek als Medicijn. Word je geopereerd en luister je voor, tijdens en na de operatie naar muziek, dan heb je na de operatie minder pijnstilling nodig. Hoe direct wil je de invloed van muziek in de zorg hebben?

Kjelwyn vraagt naar mijn geschiedenis met pijn, hoe die is ontstaan. Ik vertel het verhaal dat ik al zo’n 23.455 keer eerder heb verteld. Zonder enige tegenzin hoor, de vraag is logisch en uiteraard relevant. En mijn frequente ziekenhuisbezoeken: Amphia, ETZ, MUMC, UZ Turnhout, en nog wat.

Ook benoemt hij dat ‘hij niets aan me zíet’. Dat hoor ik vaker. En dat is nou precies de valkuil van chronische pijn. Heb je een blessure, breek je een been, of zelfs als je kanker hebt, dan zíe je het vaak aan mensen wel. Maar ‘pijn’ is ongrijpbaar en uiteindelijk natuurlijk ook subjectief. ‘Iedereen heeft wel eens pijn’. Maar geloof me, chronische pijn is ‘another cup of tea’. Pijnmedicatie en de inwendige neurostimulator helpen de pijn onderdrukken.

Kracht van muziek

Ik maak een bruggetje terug naar de muziek. Want, als ik piano speel, dan wordt de pijn gedempt. Ik heb er in deze omgeving al vaak over geschreven. Dat effect is er écht, en heeft alles met afleiding te maken. Prof. Erik Scherder kan er prachtig en enthousiasmerend over vertellen.

Het feit dat muziek zó op mijn pijn doorwerkt, is natuurlijk de ultieme reden geweest om me te verbinden aan Muziekids. De pijn belemmert daarin natuurlijk ook, want ik ben geen ‘betrouwbaar inzetbare vrijwilliger’. Maar mijn ‘functie’ als zelfbenoemde lobbyist (ofwel, zo veel en vaak mogelijk je verhaal vertellen) is heel flexibel. Ik doe wat, waar en wanneer ik kan.

Een kritische vraag!

Luisteraar Willem wil weten waarom we moeten investeren in muziek in de zorg, als er zoveel geld en energie nodig is voor meer IC-bedden. Een bekende vraag, die eigenlijk al jarenlang wordt gesteld: moet het geld zoveel mogelijk naar de primaire zorg, of (ook) naar aanvullende activiteiten?

Ik ben blij met de vraag van Willem, want het geeft mij de gelegenheid uit te leggen. Het is niet óf óf. Natúúrlijk moet er in deze tijd veel energie naar meer IC-bedden. Dat is de ultieme prioriteit op dit moment. Maar tegelijkertijd moeten er heel veel mensen, én kinderen, vaak of soms ook lang in een ziekenhuis zijn. Die mensen herstellen sneller door ze afleiding te bieden, soms even weg te halen van hun ziekte. Zodat ze weer even zichzelf kunnen zijn, in plaats van alleen patiënt.

En uiteindelijk gaat het ook om harde cijfers. Onderzocht is dat door bijvoorbeeld muziek in te zetten patiënten meer ontspannen zijn, coöperatiever zijn rondom behandelingen, sneller herstellen en daardoor eerder plek vrijmaken voor een volgende patiënt. Voor een ziekenhuis is dat ook gewoon geld verdienen. Ik vind het dan ook vaak korte-termijn-denken als een ziekenhuis (nog) niet bereid is om eerst in muziekbeleid te investeren. Terwijl de ziekenhuizen die al met Muziekids werken stuk voor stuk razend enthousiast zijn. Gelukkig komt er wel steeds meer vraag vanuit de ziekenhuizen en zorginstellingen zelf naar Muziekids om actief te worden. Ook ziekenhuizen als AMC, WKZ en Erasmus zien sterk de waarde voor patiënt, voor de zorg en voor het ziekenhuis zelf (denk ook eens aan imago, uitstraling, positiviteit).

Vaak komen de middelen ook helemaal niet uit het directe zorgbudget, maar uit aanvullende fondsen, sponsoring en fundraising. Daarmee is Muziekids zelf-financierend, wat de continuïteit wel kwetsbaar maakt. Ook al zeg ik in de uitzending dat het terecht is dat het geld niet primair uit het zorgbudget komt, ben ik het niet helemaal met mezelf eens: de nuance ontbreekt voor even. Zéker als je ziet wat de directe waarde is voor het ziekenhuis zelf, zou misschien minimaal een deel van het budget wél uit de zorggelden mogen komen.

Kjelwyn wil graag weten hoe ver de plannen in Breda staan. Ik vertel kort over het traject bij Amphia, dat er zeker interesse is, maar dat o.a. corona voor andere prioriteiten heeft gezorgd. Toch maakt het Bredase ziekenhuis muzikale stappen met de installatie van een piano in de hal, waar pianisten én patiënten op spelen. Heel mooi, alleen moet het daar natuurlijk niet bij blijven en is ook hier structureel muziekbeleid nodig. Ook de ervaring van Muziekids is dat de meeste ziekenhuizen daar toch enkele jaren voor nodig hebben.

Muziektijd

Kan ik niet een “Muziektijd”, in het verlengde van “Koffietijd”, op tv gaan hosten? Een uur lang praten over en luisteren naar muziek. En alles wat gelieerd is aan muziek. Het bevalt me wel, praten over muziek. Ik solliciteer bij deze, haha!

Door naar een volgende muziekkeuze van mij: ‘The Late Night Show’ van ‘Bredanaar’ Thomas Lina (1973). Geboren in Breda, verhuisd naar Amsterdam, tegenwoordig woont hij in Middelburg.

Goede muzikant en singer-songwriter, prachtige song vind ik. Thomas speelde trouwens jarenlang als toetsenist in de voorheen bekende Nederlandse band Rosemary’s Sons, een feitje dat ik op radio had willen vertellen maar vergat. Ik leerde hem kennen via muziekvriend Pieter, die hem nog basisschoolles heeft gegeven geloof ik. Samen met Pieter zag en hoorde ik Thomas eind 2019 bij de Crossroads Sessies in vestzaktheater Het Zwijnshoofd, Bergen op Zoom.

Ik wil eigenlijk net een bruggetje maken met die tweede band waar ik in speel, naast OnCue: Tak&Band. “Muziek waar een boodschap in zit”, zowel bij Thomas als bij ons. Vlak voor mijn bruggetje vraagt Kjelwyn naar wélke boodschap Thomas eigenlijk met dit nummer heeft. Die vraag overvalt me even. Ik let -sorry tekstschrijvers- altijd meer op muziek dan op tekst. Stom, maar wel waar. Natuurlijk had ik moeten zeggen ‘over het verdoen van je tijd, over alsmaar ronddraaiende gedachten, over de moeilijkheid van het op een rij krijgen van die gedachten’. Bij deze, alsnog 🙂

Alleen, Tak&Band komt niet meer ter sprake: Thomas is al “aan het woord”. Jammerrrr…maar wát een lekker nummer.

The Late Night Show wordt direct gevolgd door Waiting On A War, de nieuwe van The Foo Fighters. Een band waar ik niet zo heel veel mee heb; nummers zijn wel goed hoor, ook deze, maar gewoon niet helemaal mijn voorkeurssmaak. Hoewel ik de versnelling op het eind dan wel weer heel sterk vind, power!

Muziek maken!

Kjelwyn geeft een korte samenvatting van het eerste deel van de uitzending, voor wie later inschakelt. En vraagt naar hoe ik zelf tot muziek maken ben gekomen.

Ik vertel kort de geschiedenis, van de eerste AMV (Algemene Muzikale Vorming) lessen die vroeger heel normaal waren (ja, dát was vroeger wél echt beter) tot aan de uitnodiging van mijn buurman Martien om bij coverband OnCue te komen. En dat ik toetsen, met name piano en Hammond, speel. Als echte muziekkenner is hem tóch even ontgaan wat nu eigenlijk een “Hammond-orgel” is.

Mensen moeten dan vaak denken aan dat echte, ouderwetse, soms wat oubollige, geluid van de orgelman. Sorry, #orgeljoke. 🙂

Maar ik bedoel toch echt meer iets als:

En dan vooral ook de combinatie van piano en Hammond zoals bijvoorbeeld Roy Bittan en Danny Federici/Charlie Giordano die maken in de Springsteen muziek, maar ook Pim Kops van De Dijk en Bas Kennis bij de muziek van Bløf

Bij Kjelwyn gaat dus niet direct een belletje rinkelen bij de term Hammond. Zoiets als een kerkorgel? Zo geef ik, onverwacht, een korte uitleg over wat een orgel is en hoe dat door toetsenisten in bands wordt gebruikt, samen met piano en eventuele andere geluiden als strings.

We hebben het kort over de samenstelling van met name OnCue, bijzondere coverband mét blazers waardoor we vaak een eigen sound aan bestaande nummers kunnen geven. En, al zo’n 26 jaar actief (sinds 1994); een mooi streven om net als de E Street Band straks als zeventigers nog steeds op het podium te staan! Voor meer verhalen over Tak&Band moet ik nog maar eens terugkomen bij de Avondmatties…en laten we dat dan meteen maar meteen live met band in de studio doen wat mij betreft 🙂

Afsluiter van het eerste uur

Het piano & Hammond item is een mooie brug naar Voor de Tover van De Dijk, uiteraard een eigen songkeuze. De Dijk is uiteraard buitencategorie van de Nederlandse pop&rock, of hoe je dat ‘hokje’ ook maar noemt. Een heerlijke band, in 1981 ontstaan en vernoemd naar de Amsterdamse Zeedijk. Echt een band uit mijn tienerjeugd, vaak al live gezien…en ook nog steeds actief! Dit jaar het 40 jaar-jubileum; laten we hopen dat ze dat in de tweede helft van 2021 goed met hun publiek, inclusief mezelf, kunnen vieren.

Voor de Tover is een meer dan waardige afsluiter van dit eerste radio-uur. Gekozen met name vanwege de centrale plek voor Pim Kops’ piano. Hij speelt de partij met ogenschijnlijk zoveel gemak, maar het is zó complex om het zelf te spelen. Nummers van De Dijk hebben we met OnCue vaak gespeeld, en nog. Ideale muziek voor een band met blazers. Wist je dat we ons vroeger zelfs Een dijk van een band noemden? 🙂

Dit uur vloog om. Na reclame en nieuws snel door naar het volgende uur!

Over reclame gesproken: Even Epibreren

Collega-pijnlotgenoot Bert Sloots, met wie ik regelmatig online contact heb, heeft een dichtbundel gemaakt. Ik had -met toestemming- een van zijn gedichten (‘Stilte’) meegenomen naar de Avondmatties, voor als de gelegenheid zich voor zou doen. Maar, de setting was er niet naar, het kwam er niet van in al het muzikale plezier.

Toch breng ik Bert en zijn gedichten alsnog graag onder je aandacht.

Berts gedichten zijn niet alleen verzameld in de dichtbundel ‘Chronisch Positief’, maar ook onder Facebook en Instagram account ‘Even Epibreren’. Epibreren staat voor ‘net doen alsof je iets heel belangrijks doet of gaat doen, dat in werkelijkheid eigenlijk helemaal niks voorstelt’.

Alleen, de grap is: de gedichten van Bert stellen absoluut wél iets voor. Bert weet met humor en positiviteit ‘leren leven met chronische pijn’ heel treffend te verwoorden. Soms ontroerend, vaak ontzettend raak, veelal met een lach of knipoog. Daarnaast schrijft hij ook over het leven van alledag en over allerlei onderwerpen die hem raken.

Enkele voorbeelden, waaronder het gedicht ‘Stilte’. Voor meer gedichten en de bundel kijk je bij Even Epibreren.

Deel je ervaringen

• Wat vind je van dit eerste uur Avondmatties met Kjelwyn & Koert? Klinkt als een goed radioduo, niet?
• Ben jij wel eens op de radio geweest? In welk verband? En wat vond je ervan?
• Heb jij op een of andere manier te maken gehad met muziek in de zorg? Wil je daar eens iets over vertellen? Wat heeft muziek jou gebracht?

Deel je ervaringen via de reacties hieronder, of neem contact op.

Meer lezen

• Nieuwsgierig naar het tweede uur van de radio-uitzending? Lees meer bij De Avondmatties – Deel 2. Ik beloof je meer goede muziek!
• Meer gedichten en de bundel Chronisch Positief vind je op Even Epibreren.
• Nieuwsgierig naar de bands waar ik in speel? Kijk eens bij OnCue en Tak&Band.
• Vind je ook dat er in alle Nederlandse ziekenhuizen méér muziek moet komen? Steun het werk van Muziekids.