Geschatte leestijd: 6 minuten.
Simon & Garfunkel. Meer nog dan de Beatles, de Stones en Elvis luisterde ik vroeger als kind, als tiener, naar Simon & Garfunkel. Ik werd pas laat ‘wakker’ qua Beatles, de Stones heb ik later ingehaald en Elvis…nooit helemaal, op een aantal toppers na. Maar Concert in Central Park heb ik gríjs gedraaid, die lp’s en cassettebandjes. Liedjes uitgeplozen tijdens mijn blokfluitcarrière (yep) en later op de piano. Maar vooral geluisterd, geluisterd en geluisterd. Ik kan een aantal songs toon voor toon mee neuriën (nee, ik zing nog steeds niet).
Wát? Simon & Garfunkel bóven de Beatles, Stones en Elvis??
Het is bizar. Ik weet het. Maar het is wel waar. In mijn tienerjaren luisterde ik, naast Springsteen, eerder Simon & Garfunkel dan de Beatles, The Rolling Stones en Elvis. Natuurlijk kreeg ik hun werk mee en had ik met name ook interesse in de Stones. De Beatles zijn in die jaren redelijk langs me heen gegaan. Bij een muzikale oom heb ik wel eens geluisterd naar lp’s als “1962-1966” (Red Album) en “1967-1970” (Blue Album), maar niet frequent. Elvis grootste hits kwamen ook in ‘huize Koert’ wel binnen. The Stones vond ik interessanter, zeker ook qua live uitvoeringen, en al het ‘gedoe’ eromheen was ook wel grappig.
Maar zeker niet in de mate van Simon & Garfunkel en Bruce Springsteen.
(en Dire Straits…en Sting…en De Dijk…en later BLØF)
Live in Central Park
Ik kan het drómen. Het hele concert, van voor tot achter, alle overgangen. Het langzaamaan donker wordende Central Park. De reacties van het publiek op een volgend nummer. De gesproken tekst tussendoor. De piano sounds. Ik kan het dromen. Van Mrs. Robinson tot Late In The Evening en van Wake Up Little Susie tot Kodachrome / Maybellene.
Er is veel over dit concert geschreven. Het concert was destijds bedoeld als fundraiser voor het in die tijd zwaar verwaarloosde Central Park. Simon & Garfunkel waren al bijna tien jaar uit elkaar, na de zoveelste ruzie in 1970. Sindsdien hadden ze weinig meer samen gespeeld, beiden koppig én druk met eigen werk. Maar dat ‘eigen werk’ had maar wisselend succes, beider carrières zaten flink in het slop. Zowel Paul Simon als Art Garfunkel waren, tien jaar later, enthousiast over een nieuwe samenwerking op zo’n bijzondere locatie. Het zou een giga kans zijn om zichzelf weer opnieuw op de kaart te zetten.
De repetities in de weekends voorafgaand aan het concert waren op z’n zachtst gezegd niet leuk. Over alles moest tussen de twee onderhandeld worden, van setlist tot presentatie, van arrangementen tot samenstelling van de band.
Well, the rehearsals were just miserable; Artie and I fought all the time
Paul Simon
Paul Simon was vooraf nog bang over de vraag of er wel genoeg publiek, dus genoeg inkomsten voor het goede doel, zou komen. De weersvoorspelling was niet goed. Maar op 19 september 1981 kwam het publiek al vroeg in de ochtend. En massaal. De gehoopte 300.000 werden er uiteindelijk -naar schatting- rond de 500.000; het concert staat nog steeds in de top 10 best bezochte concerten in de VS aller tijden. Het gehele concert bevatte 21 nummers: 10 Simon And Garfunkel nummers, 8 Paul Simon nummers en 1 Art Garfunkel nummer, aangevuld met 2 covers. Ieder zong 3 nummers alleen.
Iedereen was lyrisch over het concert, bezoekers, pers, organisatie. Alleen Simon & Garfunkel niet: Garfunkel vond zijn zang niet best, Simon had het succes van de avond pas thuis gekomen door, tijdens het zien van de herhaling van de tv-beelden. 16 februari 1982 verscheen het gigantisch goed verkochte -en door mij dus grijs gedraaide- dubbel-album The Concert In Central Park.
Nick & Simon
Van Simon & Garfunkel naar Nick en Simon, van New York naar Volendam…een reuzenstap? Ja, enerzijds wel, want om in de eigen woorden van het laatste duo te spreken: “Simon & Garfunkel speelden toch echt wel in een andere league”. Eens, wereldwijd bekend zijn of wereldberoemd in Nederland: er zit een verschilletje. Maar anderzijds is er natuurlijk allerlei vergelijking mogelijk tussen de twee duo’s. Zijn Nick & Simon ook duidelijk geïnspireerd door Simon & Garfunkel; al in hun jeugdjaren speelden ze veel liedjes van de heren uit New York.
Ik schreef het al eens eerder, mijn muzieksmaak is erg breed. Van blues tot Latin, van oude (dixieland) en nieuwe (fusion) jazz tot het Nederlandse lied en van rock tot soul: ik vind veel mooi. Écht mooi. En daar horen ook veel liedjes van Nick en Simon bij. Als man is dat geloof ik niet heel stoer om toe te geven (?), maar ze maken gewoon écht mooie muziek. Mooie teksten, mooie akkoorden, goede live band, down-to-earth gebleven, écht muzikaal. Ik beken: Nick & Simon staan ook in míjn playlists en ik bezoek zo af en toe eens een (theater)concert.
Homeward Bound
Homeward Bound. Nog zo’n parel tussen al die Simon & Garfunkel liedjes. En niet geheel toevallig ook de titel van het volgende Nick & Simon (en Kees Tol) tv programma.
Ik heb die muzikale reisprogramma’s van Nick en Simon tot nu toe graag gekeken. Van Zuid-Afrika tot Maleisië en van Engeland/Ierland tot Zweden; ik vond en vind het leuk om te kijken. Hun ‘struggle’ te zien (met stevig redactiewerk achter de schermen) om in het buitenland aan de slag te komen, mooie contacten te leggen en vaak verrassend goed live on stage te komen, met leuke reacties. In 2020 staat “New York” dus op het programma, met een eerbetoon aan Simon & Garfunkel. Gaat het ze lukken om in gesprek te komen met Simon en/of Garfunkel (tezamen is uiteraard uitgesloten)?
Het programma moet nog worden uitgezonden (mei/juni 2020), ik heb het nog niet gezien, maar ik kijk er naar uit. Ik hou van hun humor, van hun sound en muzikaliteit.
‘Homeward Bound’ was lange tijd -en misschien nog wel- het favoriete liedje van Nick. Door de cafébrand in Volendam (2000-2001) lag Nick, verward en met weinig grip op zijn situatie, op de IC van het ziekenhuis. Geen tv, alleen radio- en cd-speler. ‘Homeward Bound’, het verlangen om weer naar huis terug te keren, heeft hij destijds veel geluisterd. Die ervaring zorgde er mede voor dat Nick muziek in een bepaalde richting en sfeer ging maken. Hoe mooi is het dat je dan jaren en een muzikale carrière later, in New York op zoek mag naar de roots van het duo Simon & Garfunkel?
Muziek bleek in die toestand de ideale afleiding en troost, een bron van blijheid en houvast.
Nick Schilder, in “10 jaar Nick & Simon”
Nick & Simon go Springsteen!
Please, let this Dutch duo “Nik and Saimon” (spreek uit met Amerikaans accent) go Springsteen! Ja waarom niet? Ik zou het fantastisch vinden als deze twee heren het muzikale werk van Springsteen levend houden als hij er straks -laat het nog lang duren- niet meer zou zijn. Had ik al eens geschreven dat ik een voorliefde heb voor het werk van Bruce 🙂 ? En dan heb ik het misschien niet zozeer over de stadionstampers als Dancing In The Dark en Born In The USA – hoewel, ook die kun je op allerlei manieren spelen. Luister maar eens naar Springsteen @ Broadway.
Maar Springsteen heeft natuurlijk ook ontzettend veel hele mooie luistersongs geschreven die zich prima lenen voor meerstemmige zang. Waarom niet? Denk alleen maar aan het meest recente werk, Western Stars. Maar welke Springsteen CD je eigenlijk ook pakt: er zitten nummers tussen die Nick en Simon, met een afwisselend stevig en subtiel spelende Marcel Fisser band, prima kunnen performen.
Van Magic tot The Ghost of Tom Joad en van The River tot Darkness on the Edge of Town. Van My Hometown tot Sandy en van Racing In The Street tot The Rising: ik hoor het wel, qua sound van Nick & Simon! Je moet het niet willen vergelijken met het rauwe dat Springsteen heeft, maar dat betekent niet dat het niet mooi zou kunnen zijn. Het hoeft ook zeker geen “kopie” te worden, juist veel eigen interpretatie.
Wie weet kan ik ze inspireren 🙂 Mooi in de intimiteit van de theaters. Vóór de pauze Simon & Garfunkel, na de pauze Bruce Springsteen. Natuurlijk omgeven met eigen (nieuw) werk. De kleine liedjes, en de grote klein gespeeld. Succes gegarandeerd…één bezoeker heb je al. 😉
Deel je ervaringen
- Hoe heb jij de muziek van Simon & Garfunkel vroeger -of nu- beleefd? Heb je er überhaupt naar geluisterd? Wat vind je van het concert in Central Park?
- Heb jij ook zo’n guilty pleasure, zoals ik die met de muziek en programma’s van Nick & Simon heb? Hoewel, ‘guilty pleasure’, dat is eigenlijk behoorlijk gek. Er is weinig geheims aan. Weet eigenlijk niet waarom ik dat schrijf. Anyway, heb je die?
- Zie jij het net als ik voor je, Nick & Simon die hun eigen invulling van Springsteen nummers maken?
- En wie hebben jou vroeger -of nu, als nu over 20, 30 jaar jouw vroeger is- muzikaal eigenlijk geïnspireerd?
Deel je gedachten via de reacties hieronder.
Meer lezen
Homeward Bound van Nick, Simon en Kees is vanaf donderdag 21 mei wekelijks bij AVROTROS te zien, NPO1 om 21:30.
- Lees ook dit artikel van Erwin Barendrecht over het Simon & Garfunkel Concert in Central Park
- Geïnteresseerd in de muzikale carrière van Paul Simon? Ik heb zijn biografie gelezen. Zeker interessant om zijn blik op de periode tijdens en na de samenwerking met Art te leren kennen.
- Lees meer over wie Nick & Simon muzikaal inspireerden in 10 jaar Nick & Simon (2016)
Meer lezen over míjn muzikale inspiratiebronnen? Blader door het Blogmagazine Muziek.
Ik lees nu net jouw verhaal over Nick & Simon door een tweetje dat vandaag door Simon werd beantwoord.
Graag ga ik even verder op de serie.
Zelf ben ik 38 jaar, en ook ik heb het Concert in Central Park grijs gedraaid, net als hun laatste live concert Old Friends.
En nog steeds, wanneer ik even niet weet wat ik moet luisteren (en ja, ongelooflijk maar waar wanneer je weet dat Spotify miljoenen liedjes in bezit heeft) zet ik Simon & Garfunkel op (of David Gilmore / Pink Floyd) want je weet gewoon, dat ondanks je alle liedjes, teksten en zelfs weet wanneer iemand uit het publiek schreeuwt het altijd goed is.
Heel eerlijk, met Nick & Simon heb ik dat niet.
Maakt dat dan dat ik ze slecht vind? Nee absoluut niet, het is alleen mijn muziek niet….. En Nederlandstalige muziek luister ik gewoon niet graag (op De Dijk na, maar dat heeft weet met een bepaald sentiment te maken)
Net als Nick & Simon heeft iedereen wel een artiest op band, waar je zo verschrikkelijk weg van bent, dat je er alles aan zou willen doen om deze te ontmoeten, zo heb ik dat met Tom Smith van Editors.
De aflevering 3 van afgelopen donderdag, Kees komt met een papiertje aanzetten, maar daarop het waarschijnlijke telefoon nummer van Art Garfunkel.
En wanneer je op dat moment, de lichaamshouding ziet van Nick en Simon, dan snap je pas echt waar de serie om draait, en dan zie je pas hoe belangrijk Simon & Garfunkel zijn in het leven van deze 2 jongens.
In dezelfde aflevering staan zij op een podium waar Simon & Garfunkel ooit hebben gestaan, en spelen zij nummers van hun helden, (hier komt dan het stukje waarbij ik uitleg geef waarom ik Nick & Simon wel goed vind) wanneer zij dan op het podium staan, en “vrij” kunnen zingen (ze zingen vaker liedjes in deze serie, maar dat is dan in een huiskamer, onversterkt waardoor ze niet vrij kunnen zingen, en ze in sommige gevallen schaapachtig worden aangekeken) en de liedjes van hun helden mogen zingen komen de echte artiesten naar boven.
Het plezier van het zingen, het (en dat mag ook best wel eens gezegd worden) geweldige gitaarspel van Nick, het tweestemmig zingen… Ze kunnen het allemaal…
De kracht van deze serie zit hem niet in OF Simon & Garfunken, zit hem niet in Nick & Simon (en Kees) zit hem niet in de liedjes….
De kracht zit in alles, in de liefde voor Simon & Garfunkel, De liefde voor de liedjes en de liefde voor elkaar…..
Daarom gaat een serie over Bruce Springsteen niet werken.
Want, wanneer zij een telefoon nummer zouden krijgen van Bruce, dan zal de reactie nooit hetzelfde zijn als bij het telefoon nummer van Art Garfunkel.
Maar, uiteraard mogen zij het altijd proberen, want ik weet 100% zeker, dat ze het zeker wel zouden kunnen.
Gr, Frank Kok
Hai Frank,
Leuk te lezen dat je diezelfde voorliefde voor de muziek van (o.a.) Simon & Garfunkel deelt! Inderdaad ja, dat je zelfs “weet wanneer iemand uit het publiek schreeuwt”…herkenbaar 🙂
Met je eens hoor, “Simon & Garfunkel” is van een ander kaliber dan “Nick & Simon”. Ik vind het mooi dat ze dat zelf in de serie ook benoemen. Lekker down-to-earth en je eigen plek kennen.
Ik vind ook niet ieder nummer van Nick & Simon even prachtig (o nee? nee ;-), maar het zijn wel twee hele muzikale gasten. Je hebt het al over de kwaliteit van Nicks gitaarspel. Zeker. En ook het gemak (ogenschijnlijk dan) waarmee Simon de tweede stem zoekt en vindt; mooi om te zien. Als je ze dan live op het podium ziet, samen met de professionals in de band van Marcel Fisser, dan zit het muzikaal gewoon ontzettend goed in elkaar. En daar kan ik zeker van genieten.
Die muzikaliteit komt juist in de tv-serie, ook in eerdere edities, naar boven. Gewoon, met z’n 2en op een podium kruipen waar niemand je kent. Waar het dus puur op je muziek en muzikale kunnen aankomt. En waar ze toch bijzonder vaak lovende reacties krijgen van soms behoorlijk kritisch publiek. Júist als je op locaties gaat staan waar de muzikale roots van beroemde artiesten liggen.
En dat telefoonnummer van Art…ik weet het niet hoor 😉 Zou het écht zo gegaan zijn…of zit er toch wat (al dan niet voor N&S verborgen gehouden) redactie achter? Heeft hij toch vooraf al een telefoontje of mail gekregen dat dit eraan zit te komen…het blijft toch tv…
Ik ben benieuwd naar het vervolg.
Groet,
Koert
P.s. ik denk dat het singer-songwriter niveau van Springsteen beide heren toch ook wel zou laten trillen, als zijn telefoonnummer opeens op tafel komt, haha. Ik zie ze al ge3en aan tafel zitten…volgens mij ontstaat er dan ook iets muzikaal moois. Nee, het is voor hen wellicht niet “de grote inspirator”, maar ik denk -net als jij- dat het muzikaal toch goed zou passen.