Muziektijd met de Avondmatties – deel 2 van mijn radioavontuur bij BredaNu

Geschatte leestijd: 10 minuten.

Wat was dat leuk! Ik was uitgenodigd in de studio van De Avondmatties, programma van lokale omroep BredaNu. De Avondmatties zoomt in op de verhalen van onbekende én bekende Bredanaars.

In het rijtje Paul Depla (burgemeester van), Patrick Martens (en een beetje Ellie Lust), Thom Koreman (JA! Een van de Limoncello brothers) en Willem Butz (Mr. Singelloop) mocht ik, aanbeland in seizoen 5, als onbekende Bredanaar-met-een-boodschap op zaterdag 16 januari aansluiten.

Tweede uur 19:00-20:00 De Avondmatties 16-01-21:

Terug naar 2008…

Na nieuws & weer start het tweede deel met The Kid Laroi, Without You. Ook weer zo’n goed voorbeeld van een naam die me helemaal niets zegt. Een Australische rapper, zanger, singer-songwriter en producer, vertelt internet me. Maar als je dan dat liedje hoort…o, die! Vaak genoeg al gehoord en volgens Kjelwyn de zeer snel in de toekomst nieuwe nummer 1 ‘hit’ van Nederland..

Gevolgd door Mr. Jones van de Counting Crows, een van mijn songsuggesties. Natúúrlijk een nummer van de Counting Crows in de songlijst. Mijn herinneringen aan de Counting Crows gaan altijd weer terug naar Concert at Sea 2008. Met mijn vriendin bij een concert, dat gebeurt niet zo vaak, gezien onze uiteenlopende muzieksmaken. Maar de Counting Crows is gek genoeg toch een gemene deler. En ja, twee van je favoriete bandjes -BLØF is dat ook al heel lang, óók in de tijd dat ze nog niet zo bekend waren- bij één concert…dat is speciaal. Met een heel gemoedelijke mensenzee op de Brouwersdam, ondergaande zon, een fantastische setting. En zanger Adam Duritz is natuurlijk een meesterverteller, die kan al zingend verhalen vertellen. Maar onderschat ook weer de toetsenist niet, met -alweer- dat heerlijke Hammond orgel. Ik ben, al lang, ‘fan’. Overigens logeerden we toen in het hotel (appartementen) van vakantiepark Aquadelta in Bruinisse. Na afloop van het concert, in de kou en nattigheid herinner ik me nog, hebben we met de allerlaatste concertbus een tour door -naar mijn gevoel- héél Zeeland gemaakt voordat we, ergens aan het eind van de nacht, weer terug in het hotel waren. Het was het waard.

Twee waarheden, één leugen

Vast onderdeel van de Avondmatties is het spelletje ‘Twee waarheden, één leugen’. Bedoeld om “de studiogast nóg beter te leren kennen”.

Vooraf had ik ze moeten aanleveren en luisteraars konden via Instagram stemmen op wat volgens hen de leugen was.

1. Ik heb eens een journalist in een interne mail die per ongeluk naar buiten ging een ‘flapdrop’ genoemd.
2. Ik ben al drie keer bij een concert van Nick & Simon geweest.
3. Ik zou heel graag een beschuitje willen eten met…Erica Terpstra.

Nou, eitje toch?

Onder het genot van een van mijn meest favoriete nummers aller tijden Racing In The Street konden de luisteraars vervolgens stemmen.

Memory for Life

Ik schreef al eerder over de bijzondere herinnering aan het concert van Springsteen in 2016 op het Malieveld, Den Haag. Lees ‘m vooral nog eens terug, zou ik zeggen. 50.000 soms uitzinnige mensen worden helemaal stil, terwijl het nummer prachtig opbouwt.

De Avondmatties draaide het origineel, uiteraard ook mooi, maar deze versie van ‘Den Haag’, met wederom piano en Hammond in de hoofdrol, bezorgt me nog steeds kippenvel:

Ik vertel na het nummer kort over de sfeer op het Malieveld én in mijn hoofd tijdens dit concert, vanaf het rolstoelpodium. Over hoe muziek je ook weer heel snel naar dat gevoel, naar die emotie, terugbrengt. En over het feit dat juist dát ook de kracht is van Muziekids en muziek in het ziekenhuis: mensen aan het praten krijgen, óók hen die dat normaal gesproken misschien wat minder doen. Daarmee wordt onderhuids een hoop verwerkt.

Maar wat is nou die leugen??

Na dit emotievolle moment op de radio tijd voor iets luchtigs; de uitslag van de waarheden-leugen pol.

erica, gaan we een beschuitje eten?

Niemand van de luisteraars geloofde dat nummer 3, het beschuitje met Erica Terpstra, een leugen was. Een heel geloofwaardige stelling dus.

En terecht. Ik heb er geen romantische gevoelens bij of zo, maar ik vind Erica een prachtmens. Altijd zo vol energie en positiviteit. En hoewel niet iedereen gelooft dat zij écht zo is, geloof ik dat wel. Heus, ze zal ook weleens een kribbige bui hebben, maar dat kan je niet keer op keer zó spelen. En al helemaal niet onder soms zware reisomstandigheden in landen met een totaal andere cultuur en tropisch klimaat. Tuurlijk, ik weet ook wel dat haar Erica op Reis programma een redelijk “this is tv-man“-gehalte heeft en dat ze buiten de camera in een goed hotel slaapt en zich samen met haar camerateam verplaatst per privé-chauffeur. Dat is niet backpack-style, zoals bij JoHo meer de insteek is. Maar hé, ze is ook in de 70 ja (77 om precies te zijn).

Een prachtmens. Gigantische carrière, van olympisch zwemster tot politica bij een verkeerde partij (VVD) en van docente Nederlands aan Chinezen tot sport-journaliste. Maar in deze reisrol zie ik haar het liefst: open, nieuwsgierig, respectvol, maf en voor alles in; met een voorliefde voor bijzondere culturele rituelen en het meest ‘onsmakelijke’ voedsel dat ze overal krijgt voorgezet.

Geen leugen; het lijkt me bijzonder leuk onder het genot van een beschuitje en kop koffie een gesprek met haar over reizen te hebben. Mag ik je een aanrader geven? Haar reisboek en fotoverslag:

Vervolgens zijn de stemmers verdeeld: is nou stelling één (die van de flapdrol) of stelling twee (die van Nick & Simon) een leugen?

NICK & SIMON

Yep. Al (minstens) drie keer was ik bij een concert van Nick & Simon. Met een vriendin die hun muziek leuk vindt en een wens om ook samen wel eens naar concerten te gaan, ben ik al vaker met haar mee geweest. En ik moet zeggen: dat is geen straf.

Wist je dat Nick & Simon een retegoeie begeleidingsband, de band van Marcel Fisser (die band van Beste Zangers), heeft? Echt topmusici, dus sowieso een genot om naar te luisteren. En, heel eerlijk, ook die gasten zelf zijn muzikaal sterk en goede songwriters. Ik schreef al eens eerder over de link tussen Simon & Garfunkel, Springsteen en Nick & Simon. En vindt hun muziek-in-het-buitenland programma leuk om naar te kijken, het ademt liefde voor muziek!

FLAPDROL

Yep. En ik schaam me nog steeds. Al was de term die ik gebruikte niet ‘flapdrol’, maar ‘domme muts’.

I rest my case.

Lees nog maar eens terug hoe ik daar achteraf op terugkijk. Sindsdien ben ik een stuk voorzichtiger geworden in oordelen én oordelen in e-mails opschrijven 😉

Pas op, bommetje!

Melissa Etheridge was niet zo aardig geweest om me vooraf te waarschuwen voor haar nummer Here Comes The Pain. Ik hoorde het voor het eerst toen ik, pas medio vorig jaar, haar in april 2019 verschenen cd ‘The Medicine Show’ opzette. En haar ‘Heal Me’ concert van afgelopen juni, weken na het overlijden van haar zoon aan een overdosis pijnmedicatie, maakte zo mogelijk nóg meer indruk. Sloeg echt even in als een bom, bij mij. Iedereen, terugkijken, echt! En lees ook even mijn terugblik op show en nummer.

Er zijn dagen voor, en dagen na, de pijn.

Mooi ook weer, hoe ze zo’n enorm persoonlijke ervaring om weet te zetten naar een universeel nummer waar ieder z’n eigen ‘pijn’ aan op kan hangen.

De uitzending gaat verder met Therefore I Am van Billie Ellish. Met die muziek heb ik dan zelf niet zoveel, maar goed, ik snap ook dat er balans moet zijn. 😉 En wel mét toetsensolo.

Over naar een proefballonnetje

Ik wilde het in de uitzending óók over reizen hebben. Omdat het onderwerp me al mijn hele leven bezighoudt, maar ook om niet een volledige uitzending over pijn en (muziek in de) zorg te krijgen.

Om te triggeren koos ik ervoor het in de vorm van een ‘maatschappelijke (reis) dienstplicht’ te gieten.

Een wat?!

Ook Kjelwyn vatte hem even verkeerd op, alsof ik de dienstplicht weer opnieuw zou willen invoeren.

Nee. Niet doen.

Maar ik vind het wel verstandig om mensen, ongeacht leeftijd, weer eens te stimuleren andere culturele ervaringen op te doen. Niet in de vorm van ‘de multiculturele samenleving’, daar is al genoeg over gezegd en daar leven we inmiddels al jaren in. Hoe graag sommigen ons ook anders willen doen laten geloven.

Maar het is voor iedereen, van vijftien tot vijfentachtig, heel gezond om periodiek eens over de grenzen heen te kijken. Het heeft mij ontzettend veel gebracht, een stagetijd in Guatemala, scriptieperiode in Maleisië en de vele reizen na mijn studietijd aan de NHTV (tegenwoordig BUAS). Hoe goed zou het zijn voor het besef dat we het hier in Nederland nog niet zo slecht geregeld hebben, voor het onderlinge culturele begrip, voor het maatschappelijk bewustzijn?

Corona heeft ons allemaal weer laten zien en beseffen dat we wat meer naar elkaar om moeten kijken. Maar post-corona zal dat “ik doe wat voor een ander”-gevoel vast weer wegebben. Dus laten we vanuit de overheid maar gaan stimuleren dat mensen geregeld, bijvoorbeeld midden of eind tienerjaren, eind 20, eind 30 enz. er even tussenuit kunnen. Niet op plezierreisje of strandvakantie, maar het mag heus ook wel leuk zijn. Een beetje reizen, beetje vakantievieren, veel ‘Erica Terpstra cultureel bewustzijn’ en ook wat bijdragen elders op de wereld.

Een voetbalfan die gaat voetballen met jongeren in sloppenwijken. Een muzikant die muziek meeneemt naar Cubaanse jongeren (denk aan Umoja van BLØF). Een student in de kunsten die gaat workshoppen met kids op de Filippijnen, een docent Engels die les geeft in een werkgelegenheidsproject in Peru. Enzovoort.

Ik heb met eigen ogen gezien, tussen 2005 en 2015, hoe dat het wereldbeeld van 1.500 Nederlandse jongeren veranderde. Hoe er opeens andere studie- en baankeuzes werden gemaakt, hoe wereldvreemd sommigen voor vertrek waren en wereldbewust na terugkeer. Maar ook wat het met de thuisblijvers deed, die óók opeens betrokken werden bij Verweggistan. Voor iedereen, en dus niet alleen voor jongeren, goed om regelmatig eens buiten je comfortzone te gaan. Te werken aan je eigen skills en vaardigheden, te leren én bij te dragen.

Tot zover, niet alleen in de radio-uitzending, maar ook hier, mijn ‘politieke speech’ zoals Kjelwyn al zo mooi zei. Toch een roeping gemist 😉

Hoewel hij het ‘met me eens was’, ontbrak de tijd om hem écht te overtuigen. Hij zat meer op het spoor van ‘begin eens in je eigen omgeving, bouw aan je netwerk en carrière in Nederland’. Ik zie het niet als óf óf, maar én én. Deze buitenlandervaringen zorgen er júist voor dat mensen na terugkeer ook meer open staan voor (cultuur in) hun eigen omgeving. En tegenwoordig, zeker door corona, is ‘werken op afstand’ heel gewoon geworden en kun je als ‘digital nomad’ waar ook ter wereld werken, óók aan je carrière in Nederland.

Van het politieke podium terug naar het muzikale

Typhoon volgt, met Zandloper. Een nummer speciaal gekozen omdat het me energie geeft en me naar het podium verplaatst. Het is een heerlijk nummer om live te spelen met de coverband. Deze versie van Concert at Sea zit ook zó vol energie!

Gevolgd door Avondmatties-keuze ‘Jesus he know me‘ van Genesis. Ook al met goede energie, gave clip en van een van mijn alltime favorites Phil Collins. Nóóit live gezien helaas, maar vele concerten op tv en dvd gekeken.

Kjelwyn maakt een bruggetje naar het geloof, mijn geloof, en ook het geloof dat nog steeds belangrijk is in bijvoorbeeld ziekenhuizen. Alleen daarmee is ‘ie bij mij aan een verkeerd adres. Sowieso geloof ik niet, ja, in de kracht van muziek. Maar toch heb ik ook het idee dat het geloof een steeds minder prominente rol in de maatschappij én ook in het ziekenhuis krijgt. Is het niet meer iets van oude mensen, dat meneer pastoor nog aan bed verschijnt? Natuurlijk zijn er ook nog grote groepen gelovige jongeren (bestaan de EO jongerendagen nog?!), maar het staat ver van mij af.

Het laatste muzieknummer alweer!

Een voor mij mooie afsluiter, Koud In Mijn Hart van Frank Boeijen. Alweer zo’n song die je terugbrengt naar een specifiek moment in je leven. In mijn geval naar een concert van Frank in het Chassé theater Breda. We zaten er, mijn vriendin hoogzwanger van onze jongste dochter Ana. We wisten dat zij de volgende dag geboren zou worden, middels een keizersnede. Altijd als ‘Boeijen’ ter sprake komt denken we terug aan dat bijzondere moment.

En Frank Boeijen gaat ook al mijn hele leven met me mee. Ik heb ‘m al vaak live gezien; pasgeleden nog via stream in de huiskamer, live uit Hedon Zwolle. Zo’n artiest die nooit oud lijkt te worden en altijd maatschappelijk relevant is. Zo’n nummer als Zwart Wit dat ook anno nu helaas nog heel relevant blijkt; knap toch als je dat weet te schrijven?

Het ‘bluesy’ intro van deze versie in Antwerpen vind ik heerlijk. Scheurende Hammond erin…maar ook het volledige orkest dat de song een extra dimensie geeft…

En o ja, op de valreep van de uitzending maak ik nog de afspraak om samen met presentator van “het volgende uur” (#HWTNS, de Het Wordt Toch Niks Show) Marco Legierse naar het eerstvolgende concert van Springsteen in Nederland te gaan.

Die staat, heb ik meteen vervoer geregeld, haha! Nu nog even corona uitroeien, Springsteen weer naar Nederland halen, en het altijd weer meest zenuwslopende moment in -tig jaar “de online ticketverkoop” overleven.

Leuke gast trouwens, die Marco. Ik kende hem niet, maar hij blijkt groot muziekliefhebber (ja, wat wil je, als bij de radio werkt). Maar ook vooral van live muziek te zijn, met bandjes in de studio etc. Toch weer mijn marketingmoment vergeten: géén visitekaartjes, geen cd achtergelaten. Ik leer het ook nooit 😉

Avondmatties, het was erg gezellig, deze twee uur in de gloednieuwe studio van BredaNu. Ik begon er deel 1 al mee: dit wil ik wel iedere week doen! Praten over onderwerpen die centraal staan in je leven én ook nog eens luisteren naar jouw favoriete muziek.

Misschien moet ik toch radiomaker worden.

@Kjelwyn, hoe werkt dat?

Deel je ervaringen

• Natuurlijk ben ik benieuwd wat jij van de uitzending vindt!
• Muziek in de zorg, Springsteen, reizen en wereldburgerschap, chronische pijn, Muziekids…en natuurlijk ook de uitgekozen songs!
• Ben je zelf wel eens in een radio- of tv uitzending geweest? Wat vond je van die ervaring?

Deel je gedachten via de reacties hieronder of neem contact op.

Meer lezen

• Benieuwd welke songs de uitzending niet haalden, wegens tijdgebrek (/te lang lullen)?
  • Trouble Is As Trouble Does van Striking Matches: ook al zo’n lekker energiek nummer. Ontdekt zittend in het zomerse zonnetje voor ons chalet. Ik heb ‘m geloof ik wel 10x achter elkaar geluisterd. Er zit heel veel in die song.
  • Dance Tonight van Tim Akkerman & The IvyLeague: prachtige Live versie @Muziekcafé. Akkerman is een échte muzikant, singer-songwriter én Springsteen kenner. Nog nooit live gezien, maar in 2021 móet dat gebeuren, corona of niet.
  • I-J Mot Deur van Bennie Jolink: geweldig nummer! Met een achterliggende boodschap: je moet door. Hoe dan ook.
  • Blauw van The Scene. Natuurlijk. De tent op z’n kop; een van de vaste setlist songs van coverband OnCue. En heerlijk Hammond intro. Een nummer dat al heel lang met me meegaat en steeds opnieuw weer opduikt.
• Benieuwd naar BredaNu? Lees, kijk en luister via de site.