Mijn muziekherinnering ‘for life’

Geschatte leestijd: 5 minuten.

Via een column in de Volkskrant werd ik op het spoor gezet van Jaap Hoogendoorn. Een -op het oog en ongetwijfeld ook in de dagelijkse praktijk :-)- hele vriendelijke meneer van in de ’70 die net als ik een passie heeft voor muziek. Jaap schrijft columns over muziek. Columns met een veelal klassieke-muziek-insteek, met humor geschreven en altijd met doorlinks naar de besproken muziek. Ik ontving “column nr. 20” in mijn mailbox, waarin Jaap schrijft over de kracht van muziek in combi met een bepaalde tijd of locatie. Hij kleedt dat vervolgens aan met zijn muziekherinnering ‘for life’.

Muziek kan onmiddellijk associaties oproepen. Je hebt dat ene stuk in díe omgeving of op dát moment gehoord. Het is in je geheugen gegraveerd. Hoor je het (jaren) later weer, dan ben je plots weer terug in díe omgeving of op dát moment. Bij geuren kan datzelfde fenomeen optreden. Gehoor en geur kunnen het bewerkstelligen.

Jaap Hoogendoorn, ‘Zondagochtendmuziek’

Jaaps muziekherinnering ‘for life’

Een korte passage uit ‘Zondagochtendmuziek’, blog nr. 20 van Jaap.

Het was zomer. Zondagochtend vroeg. Prachtige ochtend. Ik ging al vroeg mijn bed uit. Liep naar de keuken, maakte thee. Met mijn gettoblaster nestelde ik mij op het terras met radio 4. Scarlatti. Vederlichte tonen verenigden zich met de vredige stilte om mij heen. Een symbiose van piano en zondagochtendgevoel. Alsof het zo moest zijn. Het zal vijf minuten hebben geduurd, maar het leek langer. Ik probeerde het vast te houden. Maar zo’n radioprogramma gaat verder.

Ook zíjn blog loopt verder. Jaap vertelt dat hij, iedere volgende keer dat hij nu Scarlatti hoort, aan dat zomer-zondagochtendgevoel terug moet denken. De associatie tussen een bepaald soort muziek (Scarlatti Sonate in E Major), locatie (terras in de ochtendzon) en tijd (vroege zondagochtend in de zomer) is rond.

Mijn muziekherinnering ‘for life’

Het was 14 juni 2016.

Een op het eerste oog doodgewone dinsdagavond halverwege juni. Maar een avond die voor flink wat Nederlanders toch niet zo gewoon zou blijken te zijn. Met mij hadden ruim 70.000 mensen de weg naar Den Haag gevonden. Te voet, per fiets, met de auto, bus, trein. En met speciale concertbussen. Mensen kwamen uit heel Nederland om die inmiddels best oude baas weer eens live aan het werk te zien. En bij hem wéét je dat dat een avond van minimaal drie, drieënhalf, soms wel vier uur muziek wordt. Mensen hadden er zin in, de sfeer was opperbest, veel veertigplussers maar ook opvallend veel jongeren.

Virtuele strijd tegen tienduizenden andere liefhebbers

Het was spannend geweest. Heel erg spannend. Het missen van een concert van deze baas in Nederland is -voor mij- eigenlijk geen optie. Ik vind fan een wat hysterisch woord, maar ik ben wel erg fan van zijn muziek. Al sinds mijn 14e. Een aantal maanden daarvoor had ik een zenuwslopende ochtend achter laptop, iPad en smartphone gezeten en tickets bemachtigd. Vele concertgangers met mij zullen het beeld herkennen. Samen met mijn even jonge nicht’je’, in 2016 inmiddels ook al weer 42, waren we geluksvogels in die strijd om tickets voor een concert dat in enkele minuten uitverkocht was geraakt.

Gek eigenlijk, dat die vele tienduizenden gelijkgestemde liefhebbers, met wie je de passie, liefde of gewoon voorkeur voor zijn muziek deelt, op zo’n moment ook keihard je tegenstanders zijn bij het bemachtigen van die schaarse tickets. Of medestanders, voor hen die het net als mijn nichtje en ik ook gelukt was een ticket te kopen. En ook gek eigenlijk, dat ik het over ‘schaarste’ heb terwijl er zo’n 70.000 tickets te koop zijn. Oké, een deel zal vooraf al gereserveerd zijn voor bobo’s, relaties, ticketpartners en anderen, maar het gaat nog steeds om héél veel tickets. Maar nóg meer gegadigden dus, die ook een muziekherinnering ‘for life’ willen meemaken.

Race tegen de klok

In de maanden daarna leefden we naar het concert toe, maar wist ik ook dat er een kans was dat ik voor de zoveelste keer geopereerd moest worden. Jarenlang hernia gedoe, dat was uitgemond in chronische pijn. ‘Ach nee, dat wordt vast niet eerder dan de zomer’, zei men in het ziekenhuis. Totdat ik bericht kreeg dat er, door uitval, een plek voor mij was begin mei. Óp de verjaardag van mijn oudste dochter. Het was dóen, of weer maanden wachten. Dat laatste was om meerdere redenen geen optie, dus werd ik geopereerd. En werd het bijzonder spannend of ik 14 juni 2016 zou gaan halen. Of ik voldoende hersteld zou zijn om er bij te zijn, daar op het Malieveld in Den Haag.
Op het allerlaatste moment kreeg ik groen licht van mijn neuroloog. Hij wist hoe belangrijk dit mentaal voor mij was -dat had ik hem uiteraard subtiel 😉 wel duidelijk gemaakt.

3, 2, 1…let’s make lifetime memories

De eerste noten van de E Street Band klonken over het zonnige Haagse veld, de eerste waterlanders kwamen bij mij naar boven. En ik ben geen huilebalk, verre van zelfs. Ik had het gehaald. Mét rolstoel, op het rolstoelpodium en met mijn nichtje als begeleidster. Ze ploegde me over het enigszins drassige veld (het had flink geregend voordat de zon doorbrak, red.), maar ach. We waren er. Ik was er. En met mij Bruce Springsteen, zijn vaste band en die 70.000 anderen. Voor mijn gevoel was bijna ík daar, op mijn podium, het stralend middelpunt. Ik genoot van iedere minuut. Wat een prachtig concert, van ruim 3,5 uur!

Racing In The Street: muziek, locatie en tijd

Halverwege het concert speelde Bruce “Racing In The Street”. Een nummer dat ik altijd al mooi vond, maar die avond kreeg het extra lading mee. De song, het gevoel, het veld, die mensenmenigte, maar vooral het feit dat ik het gehaald had. Kortom, een unieke combinatie van ‘muziek’, ‘locatie’ en -extra bijzonder ook- ‘tijd’.

Ik luister die live opname nog regelmatig terug, op momenten dat ik het moeilijk heb, dat de chronische pijn niet te harden is. Telkens als ik dat nummer nu hoor, ben ik terug bij 14 juni 2016. Terug bij The Boss, op het Malieveld. En ik geniet.

Luister mee:

Dát is nu mijn muziekherinnering ‘for life’

Terug naar Jaap.

Deze versie van ‘Racing In The Street’, dát is nu mijn “zondagochtendmuziek-gevoel”. Ik hoef die klanken van dit nummer maar te horen, of de positieve emotie welt weer in mij op en dat gevoel van dat moment is helemaal terug. Mijn ‘dinsdagavondgevoel’ van 14 juni 2016 is Jaaps zondagochtendgevoel!

En ik ben het helemaal met Jaap eens: dát kan muziek met je doen!

Deel jouw muziekherinnering!

• Heb jij ook zo’n herinnering aan muziek die je bijblijft? Een nummer, een locatie, een bepaald tijdstip, waardoor er iedere keer een gevoel komt bovendrijven? Deel jouw muziekherinnering ‘for life’ met me via de reacties.
• Ben je ook liefhebber van de muziek van Springsteen? Laat je horen! Hoe word er in jouw omgeving gereageerd op je voorkeur voor de muziek van Bruce 🙂 ?

Meer lezen?

• Vind je het leuk om meer over mijn persoonlijke ervaringen rondom muziek te lezen? Volg mijn Magazines Muziek, Muziek in de Zorg en Muziekids.
• Als je je abonneert op deze site, rollen nieuwe berichten vanzelf je mailbox in. Leuker én makkelijker kan ik het niet maken.
• Wil je Jaap Hoogendoorn ook volgen? Hij houdt een eigen site over muziek bij: Blumine. Jaap geeft al jaren cursussen ‘Luisteren naar Muziek’, concertinleidingen, muzikale voordrachten en is in te huren voor workshops.

Met dank aan Jaap Hoogendoorn, van wie ik een deel van zijn ‘Zondagochtendmuziek’ column in dit blog heb gebruikt. Wil je de muziekcolumns van Jaap ontvangen? Stuur een bericht naar jhoog33@hetnet.nl.