Geluksmomentje

Zoals wellicht al bekend, lobby ik al een tijdje voor Muziekids Breda.

Niet bekend? Lees er meer over…

Vanmiddag moest ik toevallig met een van mijn dochters in het Amphia ziekenhuis zijn.

– Niets verontrustends. Wel nodig.

Het gesprek met de kinderarts en arts-in-opleiding vorderde. En werd best lang. Er vielen wat gaten in het gesprek, doordat de arts-assistent mijn dochter onderzocht. Daar sta je dan bij, als vader, wachtend op wat komen gaat. De kinderarts hield het onderzoek met een schuin oog in de gaten, maar had ook even geen actieve rol.

Zal ik…?

Nu moet je weten dat kinderartsen in de huidige lobby-fase om Amphia te mobiliseren voor een inpandige muziekstudio best hoog op de prioriteitenlijst staan. Zodra de kinderartsen dit plan zien zitten, staan we immers een stap hoger op de ladder richting beslissingsnemers (‘het bestuur’).

Nee, ik ben hier voor mijn kind. Geen “zaken doen” nu. Dat vindt mijn dochter vast ongemakkelijk. ‘Pap, jij ook altijd’…ik hoor het haar in gedachten zeggen.

Maar dit is wel een hele goede gelegenheid!

Ik zocht naar een openingszin. ‘Hoeveel kinderen worden hier in het Amphia eigenlijk op jaarbasis behandeld?’ hoor ik mezelf zeggen.

Dus toch.

Geen briljante openingszin, dat snap ik ook wel. Zomaar out of the blue, en dan ook nog een vraag die je op allerlei manieren kan beantwoorden. Operaties, poli bezoeken, dagbehandelingen…wat wil je weten dan? Maar wel een statistiek die ik nog (steeds) niet 100% paraat heb.

“Waarom wilt u dit weten”, pareert zij -terecht- mijn abrupte vraag. Maar wel met een geïnteresseerde blik.

Yes! Mezelf overwonnen. Soort van, dan.

De volgende paar minuten praten we over realisatie van Muziekids studio in het Amphia. “Jee, wat een fantastisch initiatief”, zegt de kinderarts enthousiast.

Het wordt zelfs nog beter.

“Écht iets dat we hier moeten hebben, hoe wordt dat dan georganiseerd, mag ik je gegevens hebben?”

Terug in de wachtkamer (we moeten even wachten op het medische eindoordeel richting dochter), besteed ik -uiteraard- eerst aandacht aan mijn dochter. Tuurlijk.

Maar daarna begin ik driftig een afgescheurd half A4’tje vol te schrijven met gegevens, contacten en wie we al ‘aan boord’ hebben. Waaronder een collega-kinderarts. Niet echt een representatief visitekaartje, maar dat boeit nu niet. Ik overhandig het terug in de spreekkamer, en verder gaat de aandacht weer zoals het moet richting dochter.

• Een dochter die centraal heeft gestaan in het gesprek, daar kwamen we immers voor (en achteraf kreeg ik ook geen verwijten dat ik deze zijsprong had gemaakt)
• Een kinderarts die blij verrast werd, door deze zijsprong en kans voor het ziekenhuis.
• Een overwinning op mezelf, door dit moment tóch aan te grijpen voor een lobby. Ik wist het al, maar blijkbaar ligt mijn passie écht bij dit Muziekids Breda – met één arts-fan rijker.