Geschatte leestijd: 20 minuten.
Ik ben nogal gek van reizen. C.q. ‘op vakantie gaan’. Dat eerste, ‘reizen’, vind ik meer backpacken: rugzak op, Lonely Planet -al dan niet digitaal- mee en een land of regio verkennen. Dat tweede, ‘op vakantie gaan’, is meer een ticket en accommodatie(s) boeken, relaxen en uitstapjes maken. Deze zomer kozen we voor de vakantie. Een vakantie samen met onze drie opgroeiende kinderen, samen met mijn eeuwige reisgenoot die chronische pijn heet én samen met het covid-19 virus, ofwel middenin coronatijd. Drie elementen die het reizen niet hoefden te belemmeren, wat ons betreft, maar waar we wel degelijk rekening mee moesten houden. Een verslag over eilandhoppen in Griekenland, maar vooral over hoe we als gezin omgingen met deze drie ‘uitdagingen’.
Maar voordat we in Griekenland belanden, eerst een korte terugblik op onze reis’carrière’.
Reizen in de pré-kindertijd
Er zit geen ‘waardeoordeel’ in, alsof “reizen” hoger op de avontuurlijke ladder geplaatst zou moeten worden dan “vakantie vieren”. Maar het is wel ánders natuurlijk. In de tijd vóórdat we kinderen kregen reisden Carina en ik samen heel wat af. Geholpen door goede contacten in de reisbranche, waar mijn bedrijf tegenaan schuurt, kon ik vaak goede ticketdeals bemachtigen. Dat was in de jaren eind ’90, begin ’00, toen lowcost vliegen in de kinderschoenen stond en reguliere airlines nog agententarieven beschikbaar stelden. Zo’n agententarief was écht voordelig, je vloog bijvoorbeeld voor 100 of 200 euro p.p. naar Mexico, Costa Rica, Sri Lanka, Bali of China -toevallig ook bestemmingen die we inderdaad bereisden :-). Het was vaak geluk hebben en snel beslissen, zo’n agententicket was populair en het ging meestal om de laatste stoelen. Maar regelmatig hadden we beet en reisden we goedkoop naar mooie bestemmingen.
Reizen in de tijd van onze nog jonge kinderen
In de tijd van de geboortes van de kinderen pasten we, als vanzelf, ons reispatroon aan. Kleine baby’s en verre bestemmingen matchen gewoon niet zo goed, vind ik. We kwamen ze daarvóór wel tegen hoor, al backpackend, van die blije families die met kleine kids bovenin de rugzak in volgepropte veel te hete lokale bussen avontuurlijk de highlights afreisden. Ik had er altijd respect voor, maar het was tegelijkertijd ‘not my cup of tea’. Wij ontdekten Spanje, het vasteland maar zeker ook de Balearen, met Mallorca als kindvriendelijke topper.
Veel mensen hebben een vooroordeel over Mallorca, geholpen door de zon-zee-zuipen tv-programma’s. En ja, op Mallorca is massatoerisme en je vindt er in sommige plaatsen de feestende tieners en twintigers die zich geregeld een coma zuipen. We wilden onze kleuters niet al vroeg op ideeën brengen 😉 dus kozen voor andere plekken op het eiland…en die zijn er maar genoeg. Kleinere ‘zus’ Menorca heeft als bijnaam ‘het buggy-eiland’, naar de vele buggy’s die je aan boord van vliegtuigen met eindbestemming Mahon vindt, maar Mallorca is zeker ook kindvriendelijk. Het eiland is te overzien qua grootte, heeft goede (bus en trein-)verbindingen, heerlijk grote stranden en een leuke shopwaardige hoofdstad. En de Spanjaarden zijn…gewoon dol op kinderen. Regelmatig vlogen we in de beginjaren dus naar Palma (niet te verwarren met het eiland La Palma in de Atlantische oceaan).
Reizen anno 2020: islandhopping in Griekenland
Eind 2019, begin 2020 hadden we weer familieberaad aan de keukentafel. Met kids in de leeftijden 13, 10 en 8 kom je in de fase dat ze écht meepraten over de eerstvolgende vakantieplannen. Een aantal zomers hadden we al in Nederland doorgebracht, een prima bestemming als het weer wat meezit én we wilden de torenhoge hoogseizoenprijzen in (/naar) het buitenland vermijden. We reisden dan vaak in voor- of najaar naar landen buiten Nederland, maar niet in de zomer. Dit jaar was het anders. Al snel bleek iedereen, om variërende redenen, behoefte te hebben aan échte zon en een échte buitenlandse vakantiebestemming. Maar ook aan ‘een bijzondere reis’, zo’n reis die een aantal jaren in herinnering bij je blijft.
Met een pleegzoon aan het werk in Athene kwam al snel het idee om Griekenland als hoofdbestemming voor 2020 te kiezen. Konden we mooi even bij hem op bezoek, het was anders dan Spanje én we konden de reis maken die we onze kinderen graag een keer wilden laten maken: eilandhoppen. Met z’n tweeën hadden we dat al, semi-georganiseerd, een keer eerder gedaan naar de Dodecanese eilandengroep in het zuidoosten van Griekenland (we bezochten Patmos, Kalymnos, Leros en Kos). Dat was destijds een hele mooie ervaring en we wilden ook onze kinderen die reisbeleving graag een keer meegeven.
In februari van dit jaar planden we met z’n tweeën een weekend weg (we hebben nog de luxe! van opa’s en oma’s die willen en kunnen oppassen) en bogen we ons eens goed over bestemming Griekenland.
Islandhopping do-it-yourself: Interrail
Ik ben fan van Interrail. Treinen door Europa; vroeger voor eind-tieners / begin twintigers, tegenwoordig voor alle leeftijden. Na mijn middelbare school maakte ik een treinreis met twee vrienden dwars door Europa: hoeveel vrijheid wil je als net-ex-scholier nog meer. Een fantastische ervaring. Sindsdien ben ik Interrail blijven volgen. Een e-mailing zette mij op het spoor van een hele interessante bootpas in Griekenland: de Greek Islands Pass. Bedoeld als aanvulling op een treinpas; als je in Griekenland of Italië bent beland kun je voordelig een aantal Griekse eilanden bezoeken. Maar de pas bleek boekbaar voor iedereen en bood ook nog eens een fraaie korting voor kinderen; Jans en Tijs betaalden nog niets, Ana kreeg een flinke korting.
Voor nog geen €250 (in totaal!) mochten we binnen één maand 5 bootreizen maken, startend in Athene (Piraeus-haven) en varend met het netwerk van Blue Star Ferries en Hellenic Seaways. Er is trouwens ook een pas-optie waarbij je van Italië naar Griekenland kunt reizen: 2 overtochten zijn dan inbegrepen tussen Venetië, Ancona of Bari en Patras of Igoumenitsa. Het volledige netwerk van beide maatschappijen bedient 53! eilanden.
Meer weten? Download de infobrochure van Interrail over de Greek Islands Pass hier:
We zochten een goede werkplek in de lobby van het hotel (conferentie-hotel NH Leeuwenhorst in Noordwijk) en hebben een volledige dag zitten puzzelen. Het vinden van de ideale combinatie van voordelige ticketmogelijkheden, bootschema’s en accommodatie-opties was een behoorlijke puzzel, maar met allebei een toerisme-opleiding als achtergrond ook een leuke uitdaging. Aan het eind van de dag stond er een mooi schema en boekten we de bootpas, de vliegtickets (Brussel Charleroi – Athene) en legden we de meeste accommodaties ook vast. We wilden een mooie reis maken, maar ook lekker uitrusten en niet terplekke met drie kids nog op zoek moeten naar leuke en betaalbare gezinsaccommodaties. En de eilanden konden wel eens druk bezocht zijn, zo midden in de zomer, dus we kozen voor zekerheid en gemak.
Eiland-hoppen in Griekenland anno 2020: prachtige reis, met wat extra ‘uitdagingen’
Ons reisschema stond vast. In drie weken (+ één dag) zouden we achtereenvolgens Athene, Santorini, Naxos, Syros en Tinos bezoeken, om de laatste paar nachten weer in Athene te zijn om onze pleegzoon nog even te zien. We kozen bewust voor drie weken, zodat we een rustig reisschema hadden. We wilden we op de eilanden voldoende tijd hebben om uit te rusten en anderzijds ook wat van de eilanden te zien. We boekten minimaal vier, soms vijf nachten per eiland, in één accommodatie per eiland.
De route in beeld:
nb:
- nee, we hebben de route niet per auto gedaan…ik vind de optie in Google Maps niet om de auto-afstand niet te tonen 🙂
- het punt tussen Naxos en Tinos is het eiland Syros
Uitdaging 1: Reizen met opgroeiende kinderen
Het klinkt wat decadent, om eilandhoppen met je eigen kinderen een ‘uitdaging’ te noemen. Er zijn immers heel wat gezinnen die voor échte, veel grotere, uitdagingen staan. Die zouden wíllen dat ze zo’n mooie reis konden maken. Toch is het uiteindelijk iets dat niet helemaal vanzelf gaat en moet je je wel degelijk goed voorbereiden op zo’n reis.
Onze kinderen zijn gewend aan reizen c.q. op vakantie gaan. Op het moment dat ze een handbagage-rolkoffertje kónden hanteren, kregen ze die ook van ons in handen ‘gedrukt’. Oftewel, we hebben ze opgevoed met regelmatig op vakantie gaan. Daarbij reizen we altijd lowcost en op lichtgewicht handbagage -geen gesleep met grote koffers. Dat heeft met gemak te maken, met kosten (bezuinigen op dure incheck-koffers) én…met uitdaging 2.
Tijdens onze vakanties in met name Spanje, maar ook in Nederland, waren we al gewend aan het tussentijds regelmatig veranderen van hotels. Niets zo leuk als eens in de paar dagen wisselen van accommodatie: een ander uitzicht, andere te ontdekken plaats, nieuw zwembad, andere eetzaal of restaurantjes, andere souvenirshops. We wisten dus dat het regelmatig in-en-uitpakken en op naar het volgende Griekse eiland “goed te doen” zou zijn. De enige ‘voorwaarde’ die onze kinderen vooraf hadden gesteld was dat er regelmatig een mogelijkheid zou zijn om een duik in het water te nemen. Ofwel: kustplaatsen opzoeken en/of een zwembad bij het hotel. Daar selecteerden we de dorpjes en accommodaties op die we vooraf boekten.
Het reizen an sich zou dus wel meevallen, zo was onze inschatting. Een factor die we vooraf niet zo goed konden inschatten was het Griekse klimaat. Met name onze middelste, Tijs, heeft het nogal eens snel te warm; hij kan zijn warmte minder goed kwijt. We wisten dat het in Griekenland in de zomer standaard 30 (of meer) graden kan zijn, dagen achtereen. Hoe zou dat uitpakken?
eilandhoppen in Griekenland met opgroeiende kinderen: de praktijk
De praktijk viel reuze mee. Het reizen op zichzelf was prima te doen, zoals we ook hadden verwacht. Het ritme van inpakken, bootreis, transfer naar de accommodatie, uitpakken, relaxen, ontdekken, inpakken, transfer naar de haven en volgende bootreis was prima te doen in de geplande vier of vijf dagen per eiland. Natuurlijk scheelt het dat onze kinderen zoals gezegd al gewend waren aan deze manier van reizen. We maakten het onszelf regelmatig gemakkelijk, ook rekening houdend met uitdaging 2, door vooraf (meestal op de boot) contact te leggen met de volgende accommodatie. Soms was een ophaalservice zelfs inbegrepen, als de afstand naar de haven klein was. Soms betaalden we een beperkte fee van 20-25 euro voor een ritje van een aantal kilometers in een transferbusje voor 5 personen. Soms kozen we voor de lokale bus en betaalden we 10 tot 15 euro (afhankelijk van de chauffeur en zijn bijrijder betaalden we voor één, twee of incidenteel drie kinderen).
De warmte? Ja het was warm en zonnig. Drie weken lang hebben we strakblauwe luchten gezien en het werd niet kouder dan 25 graden, meestal inderdaad boven de dertig. De ingepakte lange broeken en truien bleven drie weken lang in de koffer. Toch had niemand, inclusief Tijs, er eigenlijk last van; vooral niet omdat er op de eiland een (soms stevige!) wind staat die het aangenamer maakt. Waar de hitte in Nederland al snel klammig wordt, is de warmte in zuid-Europa en zeker in Griekenland droger. Prima te doen dus, zolang je maar regelmatig de schaduw opzoekt, goede zonnecrème gebruikt en zwembad of zee in de buurt houdt voor een frisse duik.
Toch waren er twee dingen die we enigszins onderschat hebben.
De boottochten die we maakten varieerden in tijdsduur van 30 minuten (Syros-Tinos) tot 7 à 8 uur (Pireaus-Santorini). Voor ons als volwassenen waren ook de lange overtochten heerlijk; je leest een boek, praat wat, dommelt eens weg. Maar voor de kinderen was die 7 uur op het dek (werd uiteindelijk door vertraging bijna 8 uur) toch wel erg lang. iPads, smartphones en meegenomen spelletjes konden een deel van de tijd wel overbruggen, maar het was toch…lang.
Tweede onderschatting was de hoeveelheid tijd die we kwijt waren aan ‘wachten’. Uiteraard wil je op tijd in de haven zijn en calculeerden we vertraging in van accommodatie naar de havenplaats. Daardoor waren we vaak toch ruim een uur voor vertrektijd van de boot aanwezig. De meeste boten vertrokken op tijd, een enkele te laat. Ook rondom de transfers zelf was het vaak wachten…je komt niet last-minute bij bus of transferbusje aanzetten. Alles bij elkaar hebben we in drie weken tijd ook wel behoorlijk wat gewacht en rondgehangen, ook op plekken waar niet altijd voldoende schaduw te vinden was.
Uitdaging 2: Reizen met chronische pijn als beperkende factor
Er is nog niet zoveel geschreven over reizen met chronische pijn. Anna Raymann besteedde in haar meest recente boek Overleven met chronische pijn een hoofdstuk aan ‘Op vakantie gaan’ en er zijn her en der wat praktijkblogs geschreven van chronisch pijnpatiënten -of meer algemeen mensen met een chronische ziekte- die op reis gingen. Maar, voor zover mij bekend, is het dat dan ook wel.
Vooraf bedachten we een paar dingen die wellicht handig zouden zijn, rekening houdend met de beperkingen die chronische pijn nu eenmaal met zich meebrengen.
- een relatief rustig reisschema, met minimaal vier en soms vijf nachten op één locatie
- kwalitatief goede accommodaties, waarbij we extra letten op (de recensies van) de kwaliteit van de bedden. Het aantal sterren van een hotel zegt al iets, maar vaak door recensies te lezen krijg je wel een goede indruk van de staat van kamers en bedden.
- voldoende rust op locatie. Natúúrlijk kan je vier of vijf dagen prima vullen met het hele eiland ontdekken en alles willen zien, maar dat werd niet het doel van deze reis. We beperkten ons vooraf tot met name het ontdekken van de locatie waar ons hotel zich bevond; we kozen dan ook veelal voor de wat grotere plaatsen.
- lichtgewicht reizen; iets dat we sowieso al wel doen. Geen gesleep met grote koffers; maximaal een trolley en dagrugzakje.
- gebruik maken van transfers, zodat we na aankomst op een eiland vrij snel in het hotel zijn
Waar ik mij persoonlijk enorm op verheugde bij deze reis was de haast gegarandeerde zon-zekerheid op de Griekse eilanden (zeldzame ‘tropische’ stormen daargelaten). Chronische pijn wordt niet minder door zon en warmte, anders was ik ongetwijfeld al geëmigreerd 🙂 Maar over het algemeen gedij ik beter met warmte om me heen; dat is wellicht ook iets lichamelijks, maar vooral toch iets mentaals.
eilandHOPPEN IN GRIEKENLAND MET chronische pijn: DE PRAKTIJK
Reizen met chronische pijn is niet voor iedereen (helaas) haalbaar. Ook ik heb fasen gehad waarin ik nauwelijks goed kon bewegen, veel minder de deur uitkwam en niet over vakanties hoefde na te denken. Maar in de huidige fase is reizen en op vakantie gaan weer meer haalbaar, haal ik er ook energie uit in plaats van dat het alleen maar nóg meer energie kost. En ik moet ook zeggen dat mijn huidige (stevige) pijnmedicatie op de meeste dagen een bepaalde goede balans geeft, waardoor er ook weer wat meer mogelijk wordt.
Ons reisschema gaf inderdaad voldoende rust. Ook al hadden we een aantal best intensieve reisdagen, de dagen erna gaven voldoende ruimte om te herstellen, mijn lijf weer rust te gunnen. Dat betekende ook meer liggen op de rustdagen, het tempo laag houden, gebruik maken van de ligbedden aan de rand van het zwembad of op het strand, etc. We hadden niet bespaard op kwaliteit van hotels en dat betaalde zich dubbel en dwars uit in goede faciliteiten en kwalitatief goede bedden. Ook de transferservices waren prettig, zodat je na aankomst in de haven snel op bestemming bent.
Het reizen met (alleen) handbagage is iets dat je moet willen en moet kunnen. Niet ieder gezin zal zo willen reizen. Ons gaf het de mogelijkheid om lichtgewicht te reizen. Dat bleek al snel een voordeel op de ‘bootdagen’: je bent toch meer aan het tillen, zeker bij binnenkomst in de boot waar je vaak enkele trappen of roltrappen op moet, inclusief bagage. Het feit dat de kinderen oud genoeg zijn om hun eigen bagage te tillen (alleen Jans hielpen we af en toe) scheelt uiteraard ook. De faciliteiten aan boord van de veerboten verrasten mij in positieve zin; als je wilde kon je op de meeste boten óók als economy-passagier gebruikmaken van een soort brede vliegtuigstoelen die prettig zitten -en liggen. Ik moet wel zeggen dat Uitdaging 3 (zie verderop) er voor zorgde dat de boten niet vol- of overbezet waren, waardoor er ook meer ruimte was om even ergens te gaan liggen.
Reizen met chronische pijn dóet pijn, dat klopt. De reisdagen leveren meer pijn op dan gewoonlijk, dat is iets waar je je mentaal op in moet stellen. De soms lange boottochten zijn niet bevorderlijk, zeker als je langere tijd moet zitten. Ik zorgde ervoor dat ik voldoende bewoog, door wat vaker een rondje over het schip te lopen. Moest er iemand naar het toilet, dan liep ik vaak mee om weer even een andere houding te hebben en in beweging te zijn. En ik zorgde dus voor meer rust op de niet-reisdagen, waardoor de balans gelukkig goed bleef.
Veel chronisch pijnpatiënten gebruiken pijnmedicatie. Ook ik slik dagelijks een behoorlijke cocktail van pillen, waaronder opiaten. Ga je drie weken op reis, én heb je ook nog eens te maken met Uitdaging 3, dan betekent dat een enorme hoeveelheid mee te nemen medicijnen. Ik calculeerde in dat we wellicht onverwacht vast zouden komen te zitten op het Griekse vasteland of op een van de Griekse eilanden; ik nam dan ook een extra voorraad medicijnen mee voor nog eens drie weken. Dat betekende een goed gevulde dagrugzak aan medicatie die deels onder de Nederlandse opiumwet vallen. Belangrijk is het dan om de juiste verklaringen bij je te hebben, zeker omdat er ook opiaten tussen de medicatie zitten. Het CAK (Centraal Administratie Kantoor) verstrekt medicijnverklaringen, die je zelf invult, laat ondertekenen door je huisarts of medisch specialist en laat valideren door het CAK. Dat is een (digitaal) proces waar enige tijd overheen gaat; begin dus op tijd met invullen! Mijn ervaringen met het CAK zijn tot nu toe erg positief; ook al is het een extra handeling en vergt het tijd en heen-en-weer sturen van documenten, ze werken bij het CAK snel en efficiënt. Daarnaast heb ik -voor de volledigheid- altijd ook een Engelstalige uitdraai van de apotheek bij me, waar ook de internationale werkzame stof in de medicatie op vermeld staat. Ik heb altijd het idee dat men bij de douane mij apart zal nemen vanwege die rugzak vol pillen, maar tot nu toe is dat nog nooit gebeurd (ook niet op reizen buiten Europa) en heb ik nog nooit verklaringen hoeven laten te zien.
Uitdaging 3: op vakantie in coronatijd
We hadden mid/eind februari 2020 alles geboekt. Tickets, accommodaties, bootpas: alles was vastgelegd en ook maar direct betaald, in het kader van ‘dan staat het maar vast en betalen moeten we toch’. Een groot deel van de accommodaties waren non-refundable (de goedkoopste optie).
En toen kwam corona, Covid-19.
Vanaf maart 2020 werd alles anders. Wereldwijde reisbeperkingen, lockdowns, overheidsmaatregelen. Volledige landen gingen op slot. Onze pleegzoon was halverwege februari vertrokken, om in een callcenter in Athene te gaan werken. Training gevolgd, eerste (in)werkdagen gehad, appartement, werkvergunning en bankrekening geregeld. Maar ook hij kwam letterlijk vast te zitten door corona.
Griekenland nam, als een van de eerste landen in Europa, zware maatregelen. Het hele land ging op slot. Onze pleegzoon mocht niet meer naar zijn werk reizen binnen Athene, moest zelfs sms-toestemming krijgen om een boodschap in de dichtstbijzijnde supermarkt te doen. Na een aantal dagen thuiswerken in zijn appartement koos hij er toch voor om met een van de laatste vluchten terug naar Brussel te vliegen. Weg werkvakantie.
Het was natuurlijk superleuk geweest als we hem in Athene hadden kunnen opzoeken. Maar, zeiden we in maart, ondanks zijn terugkeer naar België “gaat onze islandhopping-trip in Griekenland natuurlijk gewoon door”. Totdat de berichten kwamen dat ook Nederland, net als veel andere landen, op slot ging. Reisverkeer was niet meer mogelijk, zelfs binnen Nederland moest het verkeer zoveel mogelijk worden beperkt. Lang hebben we gedacht dat we deze reis in 2020 niet meer zouden maken; tot ver in juni, begin juli, leek de kans op vertrek minimaal. Vanaf begin juni werden wel versoepelingen doorgevoerd, ook het reisverkeer ging vanaf half juni weer open, er werd weer voorzichtig gesproken over ‘vakantie in eigen land’. Veel mensen verschoven hun (geboekte) vakanties naar 2021, gebruikmakend van de vouchers in de reisbranche.
Maar hé, wij hadden losse Ryanair tickets, een losse bootpas, zeven! reserveringen bij hotels…lang leve dynamic packaging 😉 ! We hielden toch de optie open om alsnog te vertrekken, zeker toen vanaf mid-juni de landen binnen Europa teruggingen van ‘code oranje’ naar ‘code geel’: vakantiereizen mogelijk, maar er zijn risico’s. Toerisme-ministers pleitten weer voor langzaam herstel van het Europese toerisme, luchtvaartmaatschappijen gingen weer vliegen. We hadden goede hoop dat Ryanair als lowcost airline, wellicht als een van de eerste, weer zou gaan vliegen op Athene. Griekenland kende, mede door zijn snelle en scherpe maatregelen, relatief weinig coronabesmettingen. Het land dat al met een zo sterke financiële crisis te maken had en zo afhankelijk was van toerisme ging weer open voor toeristen. We legden halverwege juni contact met alle accommodaties; iedereen was weer en nog in business, services werden vanaf begin of half juli weer opgestart: we waren welkom. Overigens boden ze ook allemaal de optie om gebruik te maken van een voucher en de reis te verplaatsen naar 2021; volop flexibiliteit dus.
Moet je wel op vakantie willen, zo nog midden in de coronacrisis?
Dat was een lastig dilemma. Los van het financiële (zouden we wel geld terug krijgen als we zelf besloten niet te gaan terwijl services wel operationeel waren) was er de emotionele afweging: welke risico’s lopen we, nemen we corona vanuit Griekenland niet ‘mee naar huis’…de discussie was volop gaande in de Nederlandse media. Overigens waren we natuurlijk bereid in quarantaine te gaan na terugkeer, als daar reden toe was geweest en/of als de beleidsregels waren aangescherpt.
eilandHOPPEN IN GRIEKENLAND IN CORONA TIJD: DE PRAKTIJK
Begin juli kwamen eigenlijk alle seinen op groen…we besloten te vertrekken. Na vier, vijf maanden corona waren we er wel aan toe. Alles was operationeel. Geluiden uit Griekenland waren juist relatief positief: toeristen waren meer dan welkom (inkomsten) en zeker op de eilanden waren er weinig -tot geen- corona-besmettingen.
Én…we hadden een troefkaart. Een collega van Carina heeft een Griekse man; ze wonen samen in Breda maar hebben uiteraard familie, op het Griekse vasteland. Die waren bekend met onze situatie en wilden maar al te graag helpen -waar nodig. Als Griekse tolk optreden mocht het nodig zijn, als binnenlandse opvanglocatie fungeren mochten de grenzen toch weer worden gesloten: we waren meer dan welkom om in een ‘nood’situatie contact te leggen en ze zouden ons met liefde helpen. Dat gaf een gerust gevoel, én het laatste zetje om daadwerkelijk te vertrekken.
Wat hebben we van corona gemerkt tijdens onze reis? Eigenlijk vrij weinig. Op airport Brussel Charleroi werden de dames van het gezin door een aparte tent geleid waarbij temperatuur werd opgemeten (die gender’discriminatie’ 🙂 konden we niet helemaal plaatsen). Op Athene airport werden we richting coronatest ge’drild’: niets vrijwillig, geen discussie, testen maar. Voor vertrek hadden we een Passenger Locator Form moeten invullen met al onze gegevens en een QR code; die werd bij aankomst gescand. Achteraf hoorden we verhalen van mensen die zo’n formulier niet hadden geregeld en zonder pardon werden teruggestuurd naar land van vertrek.
Natuurlijk, iedereen had een mondkapje op. Op de airport, in het vliegtuig, in de metro in Athene, in de winkels en supermarkten, op de boten (tenzij je buiten was); eigenlijk overal. De Grieken leken dat ook volledig te accepteren, wezen elkaar er ook op als iemand (even) geen mondkapje droeg. Voor wat we er van meekregen was er nauwelijks discussie over deze mondkapjesplicht…maar natuurlijk kregen we weinig mee van de Griekse media. Dat reizen met een mondkapje op wende heel snel, zelfs in de warmte van Griekenland was het goed te doen. Ook de kinderen hadden er eigenlijk weinig moeite mee, er was weinig discussie over en mondkapjes werden overal braaf opgezet. Iedereen die actief was in het Griekse toerisme droeg er een, soms merkte je dat mensen het fysiek onaangenaam vonden zo’n mondkapje, maar dat waren toch uitzonderingen.
En ja, corona zorgde ervoor dat het overal in Griekenland relatief nog rustig was. Geen overvolle metro’s, geen drukte bij de toeristische highlights, dat was iets dat wél erg opviel. Corona was niet ‘bad voor business’, het was ‘catastrophic for business’, aldus de Grieken. Hoteleigenaren spraken van 90 tot 95% minder omzet dan normaal gesproken. Enerzijds was men dus erg blij dat er weer toeristen kwamen, er kon weer wat inkomen worden gegenereerd. Anderzijds spraken we ook wel Grieken die benoemden dat met de weer toenemende stroom toeristen, de kans op méér corona in Griekenland ook weer toenam. Een dubbel gevoel dus, bij de Grieken. Andersom gaan er geluiden op in Nederland dat bij toeristen die naar andere landen reizen, de kans ook weer toeneemt dat ze corona uit het buitenland meenemen. We spraken winkeliers in souvenir shops dichtbij de Akropolis in Athene, die aangeven dat je normaal gesproken de -toch behoorlijk grote- winkel bijna niet binnenkwam, zó overvol met toeristen kon het er zijn. Nu waren we de enige klanten in zijn shop.
In drie weken tijd hebben we, los van de mondkapjes, eigenlijk weinig van corona gemerkt tijdens het reizen en in de hotels. De eerste week was het ook op de veerboten behoorlijk rustig, de tweede en derde week merkte je dat het verkeer naar de eilanden weer meer op gang kwam. Bij inscheping in Piraeus stonden cameraploegen en werden Grieken en toeristen geïnterviewd; in Griekenland was het nieuws dat de veerboten weer naar de eilanden gingen varen en dat er weer meer toeristen kwamen. Vanuit de Grieks/Nederlandse collega in Nederland hoorden we dat we zelfs nog in beeld zijn geweest in het Griekse journaal, terwijl we de boot op gingen 😉 Natuurlijk waren er wat extra administratieve handelingen en formuliertjes bij het inchecken in hotels of binnengaan van de veerboten. Heel soms werden we gescand op lichaamstemperatuur, met name bij de veerboten.
Maar al met al viel reizen in Griekenland in coronatijd reuze mee. Het was niet veel anders dan de situatie in Nederland. Sterker nog, we vonden het op de Griekse eilanden soms makkelijker om drukte te vermijden dan eenmaal terug in Breda. Iedereen bleef gezond, na terugkeer bleek niemand van het gezin in Griekenland corona opgelopen te hebben, we zijn naar aanleiding van de tests onderweg ook niet benaderd.
Eilandhoppen in Griekenland met je gezin: doen?
Hoe kijken we terug op onze Griekenland reis, rekening houdend met onze opgroeiende kinderen, chronische pijn en het coronavirus? 100% positief.
- Eilandhoppen met opgroeiende kinderen? Prima te doen. Zorg voor wat extra vermaak op de lange veerboottrips en reis zo licht mogelijk qua bagage. Boek bij voorbaat de boottochten, accommodaties en eventueel ook transfers al vóór vertrek, zodat je tijdens de reis vooral van het land kunt genieten en niet in de regelstand hoeft.
- Eilandhoppen met chronische pijn? Is haalbaar. Zorg voor een rustig reisschema met voldoende rustdagen na een boot-dag. En kies voor de betere accommodaties met voldoende faciliteiten. Zorg uiteraard voor een goede balans tussen rust en activiteiten. En stel je in op wachtmomenten rondom de vaartochten.
- Eilandhoppen in corona tijd? Uiteraard een uitzonderlijke situatie die hopelijk in de loop van 2021 is geminimaliseerd. Maar los van het dragen van een mondkapje, wat extra formaliteiten en testjes en het vermijden van potentiële ‘drukke plekken’ was ook dit prima te doen. Zonder dat je extra risico’s loopt ten opzichte van de situatie in Nederland.
Eén kanttekening nog.
Wij kozen er bewust voor om langer dan twee weken weg te gaan, om vier eilanden te bezoeken in drie weken tijd (met een zijtripje naar een vijfde eiland, Mykonos). Achteraf gezien is drie weken eilandhoppen best lang, vonden wij. Er komt ook een zekere mate van ‘sleur’ (klinkt negatiever dan bedoeld) of gewenning in, boot op, boot af, volgende eiland verkennen, drie weken Griekse maaltijden eten, etcetera. Volgende keer zouden we het waarschijnlijk toch beperken tot twee (ruime) weken, wellicht een eiland minder.
Eilandhoppen Griekenland, in beeld
Deel je ervaringen
- Heb jij een soortgelijke reis gemaakt met je kinderen? Wat zijn jouw ervaringen? Heb je tips & tricks voor mensen die er over nadenken ook te gaan eilandhoppen met kinderen?
- Als je ook te maken hebt met chronische pijn: in welke mate belemmert deze pijn je om een dergelijke reis nog te maken? Heb je wellicht andere manieren gevonden om toch een ‘vakantiegevoel’ te krijgen?
- Reizen in coronatijd, zou het nog wel ‘moeten mogen’? Zijn we egoïstisch en onbezonnen door toch zo’n reis nu te maken, of is het een kwestie van ‘ingecalculeerde risico’s’?
Deel je gedachten en ervaringen via de reacties hieronder.
Meer lezen
- JoHo heeft uitgebreide keuzehulp met vraag & antwoord samengesteld over het onderwerp Reizen met kinderen in het buitenland.
- Sluit altijd een goede aflopende of doorlopende reisverzekering af, óók als je binnen Europa op pad gaat.
- Ook op pad in coronatijd? Lees de informatie van de Rijksoverheid.
- Onze ‘uitdagingen’ komen in een volledig ander licht te staan als je dit artikel in de Volkskrant leest (augustus 2020), over de vluchtelingen’problematiek’ op een ander Grieks eiland, Lesbos.
- Meer informatie over de Greek Islands Pass vind je bij Interrail. Je schaft de pas eenvoudig aan, deze wordt naar je huisadres toegestuurd.
- Gebruik de website van het CAK om te achterhalen of je een medicijnverklaring nodig hebt om op reis te kunnen (douane!), en zo ja wélke verklaring. Ik had inderdaad een Schengenverklaring nodig; een voorbeeld van het formulier vind je hieronder. Je vult het zelf in, de huisarts ondertekent, het CAK valideert het formulier met een stempel. Per medicijn (dat onder de opiumwet valt) vul je een apart formulier in.
NB gebruik altijd de meest recente versie van het formulier, die je op de website van het CAK vindt.
