Geschatte leestijd: 1 minuten.
In deze tijden van Corona wordt er nogal veel ‘gesproken’ over het opgelegde thuis moeten blijven. Voor onbekende tijd is het devies ‘binnen blijven, tenzij…’. En die ‘tenzij’ redenen zijn vrij beperkt voor volwassenen: de boodschappen doen, een frisse neus halen, medicatie ophalen of een andersoortige medische urgentie.
Lotgenoten
Ik ben lid van een drukbezochte Chronische pijn Facebook groep. Daar wordt deze dagen veel gediscussieerd over het ‘geklaag’ van Nederlanders dat ze voor nu tijdelijk de deur niet meer uit mogen. Dat hun leefwereld even beperkt is, het gevaar van verveling toe kan slaan (iets dat ik sowieso slecht begrijp…genoeg te doen toch…?). Mensen met een chronische ziekte -dus ook ik-vinden het wat moeilijk om die klaagzang aan te horen. Immers, als chronisch zieke ben je in een soort ‘levenslang’ beland van thuiszitten en continu je activiteiten beperken / ‘in balans houden’.
Ruilen?
Het inspireerde me tot onderstaand ‘gedicht’. De állereerste die ik in mijn leven heb geproduceerd (waar Corona en chronische pijn al niet toe inspireren). Ik geef toe, zelfkritisch als ik nogal ben: ik moest wel even een drempel over om het, eerst in de besloten Facebook groep en nu hier openbaar, te posten.
Wat vind jij?
Is het terecht dat een deel van de Nederlanders klaagt over het ‘opgesloten zitten’ op dringend advies van ministers en andere experts? Wat kunnen redenen zijn van die neiging tot klagen…angst voor het onbekende? De onzekerheid hoe lang dit allemaal nog duurt? Het feit dat je opeens wel érg veel en dagelijks met je gezin moet optrekken? Reageer hieronder!
