Geschatte leestijd: 5 minuten.
Laat ik met een lied beginnen.
Nee, wees niet bang, diegenen die mij een beetje kennen weten: ik ga NIET zingen 😉
Dus.
Het is officieel. Ik word ouder. Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt dan direct ‘joh, wees blij dat je ouder wordt.’ Want het tegenovergestelde is…precies.
Situatieschets
Ik stond zondagochtend rond 09:30 op. Tot zover normaal.
Een vertrouwd beeld ook toen ik de woonkamer in stapte. Jongen, jaar of tien, op de bank, gamecontroller in de hand, oortjes in het oor, blik op oneindig, euh, op het beeldscherm. Het zou zomaar kunnen dat hij naar de naam Tijs luistert. Hij bedient die controller alsof het een verlengstuk van z’n lichaam is en hersenen en controller volledig met elkaar ‘in sync’ zijn. Ondertussen druk en op luide (maar echt lúide) toon met zijn vrienden pratend.
Hoezo kunnen mannen niet multitasken?
Ik citeer
(Ik heb echt letterlijk mee zitten typen wat ik voorbij hoorde komen. Lees ook mijn gedachten tussendoor).
Lekker Moesta.
Hoe kan hij zó snel lopen?? Ja, maar hij heeft meer AP (HP/Haapee…ik weet het niet, red.)
Gast, ik word gesnipet (gesniped?) door die Mies. Das niet meer leuk. Hij had sowieso een shotgun.
Ik ga ‘m leaven hoor. Dit is niet te doen.
(niet dat ze ooit vertrekken uit dit spel, maar goed, het is een soort loos dreigement)
Ik ben 16 AP (is ‘ie weer) door die minipower 2.0.
(ondertussen klinkt er óórverdovend geweld en geschiet…ik herhaal…zondagochtend 09:30)O nee hè hij heeft 1 bot.
Weet je, die Mies is echt heel vervelend.
O pas op, hij heeft heeeeeeel veel HP.He wacht, waarom doet dat zoveel damage? Kan dat?? Ja dat wil ik ook.
Ik heb een lama op m’n rug. (Lama?? Wat doet dat dier hier nou weer in dit schietspel)Gast. Gast! Gast!!
O jee hij gaat weer snipen. Hahahaha ik heb ‘m. Lekker dan!
Ik wil gewoon snél kunnen rennen. Maar dat kan nu niet.
Ik heb geen minigun. Ik wil ook een minigun.(WOII breekt nu echt los in de woonkamer, iedereen schiet op iedereen en af en toe klinkt een angstaanjagende kreet)
Weet iemand waar je die minigun kunt pakken? (stilte) Waar dan? Maar ik wil ook een minigun!
(Oervervelend lijkt me dat, die continue herhaling van woorden op je oren – zei hij, die het allerliefst zo vaak mogelijk muziek op z’n oren heeft… maar da’s anders…)
Hè komop Mies. Nu ben je echt helemaal hacker.
Ik doe heel weinig damage gasten.
Waar kan je dan in een hokje, Peer?(Ik kijk ondertussen naar een combifiguur van Sylvester Stallone en Steven Seagal in beeld… met een soort elfenvleugeltjes op z’n rug… dat dan weer wel. Dan kan ‘ie vliegen, geloof ik. Dat is handig).
The ‘battlefield’ heeft zich ondertussen verplaatst van een huis naar een grote bunker, waar iedereen een soort houten stellages bouwt om boven de ander uit te komen.Oké. Dit is best saai.
(huh? Je bent net een halfuur achter elkaar in volle concentratie aan het schieten geweest. Hoezo saai?)
Mies, ik stuur je wel even een invite. Waar ben jij?
OK, ik ga leaven jongens. Ik moet ontbijten.
Zondagochtend 17-05-2020, Breda, Belcrum, transcript van commentaar bij een computergame, aangehoord door een net-wakkere-vader from outer space
Terug in de echte wereld.
Je wordt ouder papa
Goed. Het is nu officieel. Je wordt ouder, papa. Geef het maar toe. Ik zie de lol van deze Playstation 4 game gewoon niet. Ik volg de taal niet. Geen idee waar ze het over hebben. Vroeger kon ik me ook verliezen in computerspelletjes. Geen verslaving, zeker niet, maar ik kon zeker uren doorbrengen op de Commodore 64.
Yep. Dat is oud.
Spelletjes stonden op een tape, een soort bandje, later op een grote floppy. Dat spel moest je eerst stevig laden, voordat je kon gaan spelen. Pitstop 2, Prince of Persia (die titel moest van vér komen!), Ghostbusters, Baseball, Tennis…dat soort spellen. Die liepen ook regelmatig ‘vast’, waarop je opnieuw moest gaan laden. Zeg maar, de begintijd van het computertijdperk. En ik was er bij.
Verplaats je in je kind: terug naar je eigen kinderjaren
Ik snap hem wel. Steeds weer opnieuw die game spelen. Er beter in worden. Beter worden dan je vrienden. Maar ook leren van hen die nóg beter zijn. Dat blijft een uitdaging, iedere keer weer.
Als ouder moet je wel blijven opletten. Ik vind de ‘taal’ van die wereld echt bizar. Heel anders dan zijn gewone Nederlands, bijna een ander accent. En natuurlijk let ik, net als mijn ouders vroeger, ook op maximale speeltijd, genoeg beweging, etc. We willen geen gameverslaafde kweken, ik heb genoeg docu’s gezien om die kant niet op te gaan. Duidelijke afspraken maken dus…en vooral: consequent blijven.
Maar ook niet te spastisch worden; gun hem die lol. Zolang hij goed aanspreekbaar blijft en we blijven opereren binnen de afgesproken regels, mag hij van mij (en van ons) zich online uitleven. En ook wel eens een spelletje spelen bóven zijn leeftijdsgrens.
Hét spel
Wat hij nou speelde ‘hierboven’? In welke wereld ieder kind van zijn leeftijd de laatste maanden zoveel mogelijk vertoeft? Fortnite natuurlijk.
De truc zit ‘m natuurlijk in het veroveren van de nr. 1 positie. Je speelt tegen 100 tegenstanders, die je één voor één alleen -of samenspelend met je vrienden- omlegt. Net zo lang, totdat jij overblijft. ‘On the road’ kun je naar allerlei gedeelten van een gebied reizen, eilanden bezoeken, guns verzamelen in allerlei soorten en maten, herwonnen levenskracht opdoen, schatkisten openmaken…En o ja, je moet ook nog binnen (of juist buiten, ik begrijp het nog steeds niet) de ‘perfecte storm’ zien te blijven. Gaat dat mis, dan beland je in het oog van die storm en ben je hopeloos verloren. Zoiets.
Ik heb een poging gewaagd trouwens. Zag er allemaal best overzichtelijk en ‘te doen’ uit. Als ik Tijs bezig zag. Easy.
Na de ‘coole landing’ in mijn Fortnite wereld stond ik eerst al tien minuten te stuntelen om überhaupt een geweer op te pakken en te laden. Die storm, die ben ik helemaal uit het oog verloren. Hout hakken ter verdediging van mezelf…euh…dat doen we zo wel. Mijn tegenstanders schoten me ondertussen aan alle kanten overhoop. ‘One down’…ik zag die jochies gniffelen op hun bank…heb je weer zo’n beginner.
Ik ga weer snel leaven. Gast!!
Zo.
Nu eerst een ouderwets spelletje voetbal spelen tegen Tijs. Ik ben kansloos, bij voorbaat, maar het blijft leuk om te spelen. Zo af en toe.
Ondertussen zet ik Peter Koelewijn nog eens op.
Geef het maar toe.
Deel je ervaringen
- Heb jij vroeger ook uren binnen doorgebracht achter de Commodore 64? Wat herinner jij je nog van die tijd? Beste games toendertijd?
- Hoe ga jij als ouder om met je pré-puber die ‘nog even dit en dat wil afronden voordat hij kan stoppen met Fortnite’? Welke afspraken heb je gemaakt?
Meer lezen
- Volg de uitleg van meester Sander: Fortnite voor ouders (‘Fortnite for dummies had het ook mogen heten’)
- Of lees het Fornite artikel van JMOuders
- Meer blogs uit mijn wereld lezen? Ga in je favoriete stoel zitten, pak een kop koffie of thee, leun achterover en ga naar mijn blogmagazine.
